Bir yerlerden başlamam gerekti yazmaya
Düşündüm vakit yoktu başkalarına kızmaya
Elimde kalem kağıt bir ses beynimde hiç susmayan
Neysem oyum devam edeceğim içimdekini kusmaya
Üzgünüm duygularımı öldüren bir katilim
Annesinden dayak yemiş çocuk kadar sakinim
Tecrübeyse evet en dibini gördüm adiliğin
Ve unutma hayat hiç bir zaman adil değil
Cehaletle savaştım sürekli durmadan
Darbeler yesem de ayaktayım hiç yılmadan
Kendi köşeme çekildim hep izliyorum uzaktan
Dokunsan ağlarım fakat vurursan yıkılmam
Yarasa gibi geceleri takıldım gündüzünde yattım
Bir akşam uyandım ve majör depresyonla kalktım
Başka olaylarda aklımda gidip sigara yaktım
Ve kaptanı olduğum en son gemide battı
Cihan
Hayatım film şeridi gibi gözümün önünden
Geçip gider dert üstüne çektik dert
Korkma biter yolunda diken
Hatırla dostların vardı ya seni uçuruma iten
Pişman haldelermiş özür dileyeceklermiş be daha neler!
Türlü türlü bahaneler
Düşman ettiler kendilerine ablalar ve abiler
Nasıl iş bu anlamadık be birader?
Sanki kırılmışım ben şu insanların tafrasından
Boş yere giden hayatımın düzen tutmamasından
Bütün belaların bizi bulmasından
Neden yazdığımızı şimdi daha iyi anlasınlar
Yanımda kalmasınlar tek bir dostum anlasın da
Beni varsın olsun gözden yaş da damlasın lan
Kimsenin değeri yok kalemimizde ki mürekkep kadar
Şarkılarımız hep renk katar