Esht jeta ferr parajs apo nje loj
Se i gjall apo i vdekur une per ty jam njesoj
I mbyll syt trupin e leshoj
Nuk ndjej me dhimbje sikur dhe gjarpri te me kafshoj
I shtrire pertok i zbeht koplet i pajete
Por dicka me ndalon qe te fle gjum i qete
Zhgenjimet, trishtimet e streset qe kalova
Mesova sa mesova e prap une gabova
Se sa me shume kuptova me shume me humbi shpresa
Me shum u trullosa sa humbi dhe kujtesa
Per cdo gje te bukur e te mir qe me ka ndodhur
Mashtrimet dhe genjeshtrat mua shum me kan lodhur
Tani qe erdhi fundi me shpirtin e renduar
Me zemer te lenduar nuk rreh me se ka ndaluar
Te lutem o zot ki meshir ne shpirtin tim
Ne qoftese sjam perfekt ky nuk esht faji im
(Refreni) (ada)
Nje dit do mesoj kur shpirti lart te me shkoj
Do zgjohem nga kjo enderr qe dot smundem ta kuptoj
Me fal nese gaboj, por si mundem te ndryshoj
Kjo jete qe me dhurove ti qenka vec nje loj
(Pjesa e dyte)
I cuar ne kembe si kostandini ne perrall
Syte i kam te hapur megjithse nuk jam gjall
Se une nuk pranoj, refuzoj te dorzohem
Une po kerkoj drejtsi nuk po justifikohem
Me mir mos kisha lindur keto fjal i kisha degjuar
Eh sa isha i vogel ne mendje kurr si kisha cuar
Por tani shum mir i kuptoj vuajtjet qe ka njerzia
Te munduar nga semundjet dhe nga varferia
Prandaj me thuaj o zot ku qendron barazia
Kush e krijoi trurin tim, endrrat e mia
Te bardhen te zezen qiellin dhe gjakun
Fillimin e mbarimin te riun edhe plakun
I krijove ti qe mos te ket monotoni
Qe te ket larmi fat te bardh e fat te zi
Qe te krijoj pakenaqsi dhe xhelozi
Urrejtje mallkim shum dhune e skllaveri
(Refreni i dyte) (d.m.k)
Jam sherbetor i mbreteris qe ti krijove
Jetoj me mangesite dhe aftesite qe me dhurove
Kur lind a kur vdes fatin ti ma ke shkruar
Fat i mir a fat i keq eshte fat i detyruar
Jemi sherbetor te mbreteris qe ti krijove
Jetojm me mangesite dhe aftesite qe na dhurove
Por nuk ka drejtsi ne intelekt ska barazi
Kemi lindur me mekate na gjyko ti tani.