Na krawędziach nocy, gdzie czerwień łamie czerń
Odcinając się od nieba, lecz trwając wciąż pod nim
Zadając mu śmiertelny cios spośród rannych mgieł
Pnie się ku górze drzewo wszystkich dni
Na krawędziach nocy, gdzie czerwień łamie czerń
Drzewo rozsyła swe korzenie szukając pamięci
A jego gałęzie zażarcie walczą z niebem
Chcąc wydrzeć mu całą wiedzę o tym, co nadejdzie
Lecz niebo nieugięte, trwa cicho bez słowa
Żaden grom, żaden wiatr, nic nie zakłóci ciszy
Kto stracił pamięć, ten nie przewidzi już swego losu
Choćby sprzeciwił się niebu, czasu i całemu wszechświatu
I niemy spór trwa przez wieczność
Aż wieczność staje się dniem
A kiedy świta, upór słabnie
Gdy światło zdaje się palić oblicze
Na krawędziach dnia, gdzie błękit łamie czerwień
Zamarł czas, gdy uschło wreszcie drzewo wszystkich dni
Jego pamięć zatonęła gdzieś w spękanej ziemi
Jego przyszłość niebo zazdrośnie zatrzymało dla siebie
Dla siebie...