Ήμασταν όλοι φτωχοί, δηλαδή ανίκανοι
Βλαστημούσαμε τα ξυπνητήρια
Λέγοντας πως έτσι θα σταματούσαμε τη μέρα
Πώς θα διακόπταμε έτσι τη ροή που έφερνε αυτός ο μισητός χρονομέτρης
Που πλάι στο κρεβάτι μας γάζωνε το δωμάτιο
Λεηλατούσε τις ώρες μας
Κάρφωνε τα κορμιά μας και μας χλεύαζε για κάποιο μεροκάματο
Κι αυτό, σακατεμένο κι αβέβαιο
Αυτό το τικ-τακ που κατασκόπευε τις αϋπνίες μας
Τα άγχη και της αγωνίες μας
Και όπως συνέχιζε το σκοπό του
Τόσο αφαιρούσε ώρες, σαν να μας έκανε σώνει και ντε
Συνέταιρο στις μπαταρίες του
Τόσες ανασφάλειες και νεκρές ψυχώσεις
Δεν τολμούσαμε να πέσουμε ούτε για ύπνο
Χαοτικοί εφιάλτες μας γρονθοκοπούσαν το νου
Ήμασταν οι μοντέρνοι υποτελείς, οι καινούριοι πληβειοι
Και δεν χάναμε μόνο από τις τσέπες μας
Αλλά επιπλέον και από τη φαντασία και τη δημιουργικότητά μας
Είχαμε ξεμακρύνει από το να στήνουμε ζωές
Το κάναμε εθελούσια για πρώτη ύλη στις κρεατομηχανές
Καθηλωμένοι από καιρό κρεμιόμασταν από όπου έφτανε το χέρι μας
Και πάντα λέγαμε "μπόρα είναι", και σφίγγαμε τα δόντια μας
Και κάποιοι από το σφίξιμο τα σπάσαμε και τώρα δεν μιλάμε
Και τι να πούμε δηλαδή...