Πες μου τι κρατάς
Μέσα σου και δεν το ακουμπάς
Για σένα κάντο πρώτα, μετά για μας
Και ίσως συναντηθούμε στην εποχή της μοναξιάς
Πες μου που κοιτάς
Και ότι σου λέω δεν ακουμπάς
Για μένα κάντο πρώτα μετά για μας
Και ίσως συναντηθούμε στην εποχή της μοναξιάς
Γεννημένος το 93 στην Αττική
Με ένα χαμόγελο σα να γραψα το πιο καλό κουπλε μου
Με αμολούσαν 10 ώρες στο χαλί με δύο παιχνίδια
Ανησυχούσαν που δεν μίλαγα ποτέ μου
Στα 13 αρχίσαμε φυσαγαμε καπνούς
Ψαχνόμασταν να μάθουμε τα κόλπα απ'τους παλιούς
Μία παρέα τα παιδιά από τη γειτονιά
Που είχανε διαλυμένα σπίτια και γονείς αλκοολικούς
Μετά σχολείο αρχίσαν τα προβλήματα
Λέγανε έχω θέματα προκαλώ ατυχήματα
Κι εγώ έκοβα βόλτες στο σαλόνι τα χαράματα
Μετά τις κρίσεις πανικού φανταζόμουνα κύματα
Όσα δεν είπα γίνανε εξανθήματα, πιώματα,
Κάτι τετράμπαρα σαν συνθήματα
Ξέρω τι αγαπήσανε σε μένα πιο πολύ
Ότι δεν πούλησα τη μούρη μου για τα χειροκροτήματα
Ο γείτονας έλεγε στον άλλο γείτονα δες τους
Πίνουνε τσιγάρα και αράζουν στους συνδέσμους
Εμείς αλλάξαμε αυτοί μείνανε ίδιοι
Ακόμα δέρνουν τα παιδιά τους
Και κάνουν τις προσευχές τους
Είμαι όσα πήρα και όσα έδωσα
Δεν με έκανες να νιώσω και σε ξέχασα
Μη φοβάσαι ματωμένη μου πρωτεύουσα
Το κρου σου θα γλιτώσει τα παιδιά σου από τη μέδουσα
Ότι δεν πήρε αγάπη έγινε βίαιο
Και έψαξε κάτι όμοιο για να εκτονωθεί
Ότι πείνασε ίδρωσε στο μεροκάματο
Ήρθε έξω από το σπίτι σου και είχε σκοπό να μπει
Τα πάντα λες είναι επιλογή
Μα σε γουστάρει γαμώ τις γραμμές
Δεν πήρες γραμμή
Όταν σκάνε οι μούλοι δεν μιλάμε πολύ
Γιατί ότι ακούνε από δω παν και το λένε από κει
Έλα παιχταρά μου φτυστό άνετα
Πάμε να αγκαλιάσουμε του κόσμου τα παράλογα
Κάνε μου τη χάρη μην ψαρώνεις όταν σκάνε με στυλ
Εσύ ήσουν πάντα κανόνι δεν σε έκανε μάγκα το ντριλλ
Για τα παιδιά των πολυκατοικιών
Μεγαλωμένα στη θέα των αστικών φυλακών
2023 ψυχή, οικογένεια δηλώνει παρόν
Τι κρατάς
Μέσα σου και δεν το ακουμπάς
Για σένα κάντο πρώτα, μετά για μας
Και ίσως συναντηθούμε στην εποχή της μοναξιάς
Πες μου που κοιτάς
Και ότι σου λέω δεν ακουμπάς
Για μένα κάντο πρώτα μετά για μας
Και ίσως συναντηθούμε στην εποχή της μοναξιάς
Όταν ο ήλιος ξεπροβάλει απ'το παράθυρο
Ανοίγω να μπει μέσα μην τυχόν και ξανά φύγει
Αφού δεν έχω χρόνο για κυνήγι
Και πλέον συνεχίζω με άλλο τρόπο το ταξίδι
Αυτό είναι για ότι έφυγε και δε γυρίζει πίσω
Κι όλα αυτά που λες μακάρι να τα ξαναζήσω
Για τις φορές που είπα ότι θα τα παρατήσω
Που βαραγα μπουνιές στον τοίχο
Μήπως και τον ρίξω μα τζίφος
Με τους δικούς μου ανθρώπους δεν παίζει ύφος
Ούτε τους απασχολεί ποιος είμαι για το πλήθος
Γυρνούσαμε αγριεμένοι μέσ'το ημίφως
Ψάχναμε να μπλέξουμε πριν να μας πάρει ο ύπνος
Αλλάζουμε κι εμείς όσο αλλάζουν οι εποχές
Μα μένουνε ρουτίνες που είναι καταστροφικές
Οι δικοί μου είναι καλά παιδιά μα κάποιες φορές
Πίνουνε, μαλώνουν κ οδηγάνε μηχανές
Κάποιοι φίλοι μου είναι αστέρια κοιτάνε από ψηλά
Κάποιοι φίλοι μου παίρνουνε τα βουνά
Άλλοι σοβαρευτηκαν και κάνανε παιδιά
Βρήκαν ηρεμία σε κάποιου την αγκαλιά
Οι φίλες μου οργώνουν τα βράδια την γειτονιά σου
Γυρίζουν κωλοδάχτυλα στο σφύριγμα του μπάτσου
Δεν γίναμε αυτό που λένε τα στερεότυπα
Δεν έχουμε φύλο, ταυτότητα και εθνικότητα
Πέρασαν δέκα χρόνια μ'αυτή τη ζωή
Δέκα χρόνια που κάνουμε μουσική
Μετά από τόσα λαιβ, κομμάτια τόσα CD
Για κάποιους είμαι αυτό που ήμουνα από παιδί
Δεν κάνω εγώ για τέτοια έλα βγάλε με από κει
Παλεύω με το εγώ μου το ξέρεις σου το χω πει
Εκείνη έχει μεθύσει θέλει να ρθει να με βρει
Με παίρνει στα τηλέφωνα νύχτα με ανησυχεί
Δε θέλω να επεμβαίνεις στα όρια μου
Όσοι μ'αγαπάνε σέβονται τη μοναξιά μου
Πάνε τα χρόνια που τα ήθελα όλα δικά μου
Πλέον εμπιστεύομαι και σε άλλους την καρδιά μου
Έχω αναπτύξει ένα μηχανισμό
Για να επιβιώσω όχι για να σε αποφύγω
Μα ευτυχώς με βοηθάει και σε αυτό
Και δεν θυμάμαι τι ήσουν για μένα ούτε για λίγο
Πολλές φορές πονάμε και αναίτια
Ζούμε τη ζωή σαν περιπέτεια
Κάπου σε κάποια ακτή αγκαλιασμένοι βλέπουμε ηλιοβασιλέματα
Πες μου πως θα μείνεις για πάντα ή πες μου ψεματα