Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ' τα μπαλκόνια μας
Κανείς μην κλέψει τα χρώματα από την εικόνα μας, για δες
Λάμπρο πως έγινε και ενώσαμε φωνές
Παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια
Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σ' ένα αμάξι να μου λες
Ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
Μα η ψυχή μας παραμένει ίδια
Είδα στον ύπνο μου πως γύρισες
Και ένιωσα πάλι τη χαρά που είχα ξεχάσει
Μα όλο ξυπνάω το βράδυ, γαμώ τον ύπνο μου
Και σκέφτομαι τη μάνα μας τι σκατά έχει περάσει
Μην δω τα μάτια σου να κλαίνε ξανά
Μην ξημερώσει εκείνη το πρωί που έφυγες μακριά μου
Είπα αυτά ακούω ακόμα και θα τα ακούω για πάντα
Όσο κουβαλάνε τα ψυχολογικά μου, νιώθεις
Μην δω τα αδέρφια μου στα ζόρικα
Το πολεμάνε μα τα άγχη τους είναι μπόλικα
Έχουνε σεβασμό στον κώδικα
Και μια καρδία χρυσάφι που θα σε αγαπήσει αλλιώτικα
Και αυτή η μιζέρια μου είναι οικία
Δεν ξέρω πότε φτάσαμε σε αυτήν την ηλικία
Έχω καιρό να αράξω στο μπάσκετ ή στην πλατεία
Θέλω να 'μαι παιδί όχι να γράφω ιστορία
Και κάποιοι μ' αγαπάνε λένε
Με έχουν ανάγκη λένε
Και όλο τα μάτια κλαίνε
Γιατί δεν ξέρω να εκτιμώ και το 'χω χάσει
Έλα Λάμπρο, πες μου ποιος είσαι ρε γαμημένε
Και άλλοι στα χέρια καινούργιο κακό ελάττωμα
Να ερωτευτούμε απόψε, απ' αύριο πάτωμα
Δεν έχεις τίποτα να πάρεις από εμένα, γι' αυτό φεύγω
Παίρνω την έννοια σου και δυο παράπονα
Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ' τα μπαλκόνια μας
Κανείς μην κλέψει τα χρώματα από την εικόνα μας, για δες
Λάμπρο πως έγινε και ενώσαμε φωνές
Παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια
Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σ' ένα αμάξι να μου λες
Ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
Μα η ψυχή μας παραμένει ίδια
Από το Βορρά, στην Αττική και από εκεί καρφί στην Κρήτη
Έλα να δεις τι παλικάρια έφτιαξε η φρίκη
Μέρα τη μέρα χτίζαμε τόπο να ακουμπάνε οι λύκοι
Ρίμα τη ρίμα έχτιζα το σπίτι του λογοτιμίτη
Θα πονέσεις αδερφέ, μα, μην σε δω να γονατίζεις
Να σε δω να τους θυμίζεις το ποιοι είμαστε
Και γιατί πολεμάμε από παιδιά με όλο το είναι μας
Άιντε, σήκω, πάμε, αυτός ο κόσμος έχει ανάγκη την αλήθεια μας
Πες μου αν μπορείς να κουμαντάρεις τη χαρά
Και εγώ θα αμοληθώ στην πόλη για να πάω να σου τη φέρω
Γιατί την τελευταία φορά σου έκατσε βαριά
Και να σε βλέπω να την κάνεις ζαλάδα, δεν το αντέχω
Όσοι κοιτούσαν κορυφές αράζαν πάντα στα υπόγεια
Είχαν μελάνι στις κοιλιές τους και στα πόδια τους
Περάσαμε πολλά και σε όλα ήμουν εκεί
Μεγαλωμένοι σε κάτι στενά πλάι απ' την εθνική
Αυτό εδώ λέγεται ψυχή και δεν θα το ακουμπάει κανένας
Αυτό ήρθε να πάει κόντρα στο τέρας
Κόντα στην θηλιά της ενοχής
Και κάτι σκέψεις που εμφανίζονται κάθε τέλος της μέρας
Δυο περιστέρια χτες φωλιάσαν στο μπαλκόνι μου
Και δυο γαλάζια μάτια κόβουν βόλτες στο σαλόνι μου
Ξέρω δεν απαλύνει τον πόνο μια συγγνώμη μου
Φοβάμαι να σε χάσω, λέει, όχι να μείνω μόνη μου
Και εγώ να ψάχνω τη χαρά μου στα τετράστιχα
Αυτές οι ρίμες ήταν πάντα τα παιχνίδια μου
Όταν ήμουν παιδί το κόσμο αλλιώς φαντάστηκα
Αυτά τα μούτρα είναι η φάρα μου και ελπίδα μου
Ανασαίναμε γι' αυτό και πριν του δώσετε βραβεία
Αν θες να μάθεις τι είναι ραπ, το βράδυ έχουμε συναυλία
Φέτος η φάρα μας κλείνει δεκαετία
Στείλε δυο φιλιά από εμάς στη μουσική βιομηχανία ραπ
Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ' τα μπαλκόνια μας
Κανείς μην κλέψει τα χρώματα από την εικόνα μας, για δες
Λάμπρο πως έγινε και ενώσαμε φωνές
Παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια
Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σ' ένα αμάξι να μου λες
Ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
Μα η ψυχή μας παραμένει ίδια
Δυνάμωσε να ακούνε ραπ απ' τα μπαλκόνια μας
Κανείς μην κλέψει τα χρώματα από την εικόνα μας, για δες
Λάμπρο πως έγινε και ενώσαμε φωνές
Παιδιών που έχουνε κοινή αλήθεια
Ούτε λεπτό αδέρφια δεν νιώσαμε μόνοι μας
Θυμάμαι ακόμα ένα βράδυ σ' ένα αμάξι να μου λες
Ότι περάσανε τα χρόνια και οι εποχές
Μα η ψυχή μας παραμένει ίδια