Έλα και μίλα μου
Μη τα κρατάς μέσα σου θα γίνουν φωτιά
Έλα και μίλα μου
Έχω ψυχή μικρού παιδιού μα και αετού
Γράφω και ραπάρω στη σκύλα μου
Με ρωτάει με απορία: Αυτή είναι η τέχνη σου
Κι αν σε γνωρίσω στ' αλήθεια, πόσο σου μοιάζει
Απαντάω Δεν είναι δικιά μου
Λέει Δε με νοιάζει, μαλάκα κάτι κανείς και μ' ανατριχιάζει
Είδα τον κόσμο να διψάει για αίμα και κόντρες
Δεν ασχολούνται με κουπλέ, με ταμπούρα και μπότες
Του 'πα μικρέ αξίζεις περισσότερα απ' το Rolex
Ξέρω πως θα 'ρθει να με βρει όταν φύγουν οι μόδες
Τα πιο πολλά απ' όσα ξέρω μου τα μάθανε πότες
Με κολλημένα κεφάλια και κλειδωμένες πόρτες
Μα δε φαντάζεσαι πόσο χαίρομαι όταν ρωτάνε
Πώς; και απαντάω Με την καρδιά, εμείς δεν ξέρουμε νότες
Εσύ δε μοιάζεις με κανέναν, ρε κωλόπαιδο
Γιατί οι ελεύθεροι δεν έχουνε στρατόπεδο
Σου 'πα Δεν πιάνω το στυλό για κανένα παιχνίδι
Κι ας είναι μια μέρα να μου σταθεί εμπόδιο
Άμα δε νοιώθεις αρκετός κάπου παίζει να περισσεύεις
Γι' αυτό κόψε επαφές το συντομότερο
Κοίτα να κάνεις ό,τι σε γεμίζει
Γιατί οι άλλοι θα ζητάνε πάντα περισσότερο
Αυτός ο τύπος απ' τους τύπους έχει πρόβλημα
Μα άμα δεν είχα, δε θα 'χα και τι να γράφω
Καλά τα λες εσύ, καλά τα λέν' και οι φίλοι σου
Μα εσάς περίμενα κουφάλες να το μάθω
Όσον αφορά το συγκρότημα και όσα λέγονται
Εγώ γράφω για τον πόνο, δεν τον ντρέπομαι
Μπορώ να σου προτείνω κι άλλους ν' ακούσεις αν θες
Μόνο μη μας ζαλάς τα άρχιδια, δεν παλεύεται (όχι)
Νοιώθω περήφανος για 15 πρόσωπα
15 παιδιά και 15 ονόματα
Θα μάτωνε η καρδιά μου αν με προδίδανε ποτέ
Μία φορά και δύο αν μάθαινα πώς το κάνανε σκόπιμα
Νοιώθω περίεργος για 15 πρόσωπα
15 παιδιά περίεργα και αλλόκοτα
Ξέρουν καλά πώς όσοι managers κι αν μαζευόντουσαν
Αυτή η οικογένεια θα λειτουργούσε αυτόνομα
Μιλάς για την ελπίδα και σκαλώνω με τα χείλη σου
Μετά βολτάρω ζαλισμένος στην Αθήνα
Τι να πω γαμώτο; Έχεις κι εσύ τα δίκια σου
Τι να με κάνεις κοντά σου αν δε με 'χεις δίπλα σου
Εδώ δε μας ανήκει κανένας και τίποτα
Να την προσέχεις κι εσύ να τον αγαπάς
Εδώ τα πάντα τρέχουν γρήγορα
Έλα και μίλα μου, αδερφέ, κάν' το για 'μάς
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν' χαράματα
Φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα
Γράφουμε, χαράματα γυρνάμε
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν' χαράματα
Φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα
Γράφουμε, χαράματα γυρνάμε
Κοιτώ μπροστά μου το μέλλον κι όλο αγχώνομαι
Κοιτάζω πίσω το παρελθόν και πονάω
Άμα δεν έζησες μαζί μου αυτήν την κόλαση
Δεν ξέρεις στο μυαλό μου τι σκατά κουβαλάω
Θα 'πρεπε σήμερα να χαίρομαι, φτιάχνω το σπίτι μου
Έτσι όπως θα 'θελες και θα 'θελα
Μα στα ντουλάπια μου βρήκα φωτογραφίες που γελάγαμε
Ακόμα πως έφυγες δεν κατάλαβα
Μέσα μου πένθος που ποτέ μου δεν εκτόνωσα
Για να σ' τα γράφω σημαίνει δεν αυτοκτόνησα
Πέρασα λίγο από το σπίτι της να δω σκέτα ντουβάρια
Καπάκι στο ποτάμι κατηφόρησα
Ούτε θυμάμαι το πότε ενηλικιώθηκα
Πότε οι ευθύνες μου βαρέσανε την πόρτα
Ούτε ο πατέρας μου ξέρει πόσο πληγώθηκα
Μα ό,τι κάνει η μάνα μου γιατί έκλεινα τα φώτα
Τώρα με κρίνουνε και λένε πως φέρουμε ευθύνη
Λες κι άμα γράψω το λάθος τότε αυτό θα τους μείνει
Πότε δεν ήμουνα τέλειος, ούτε καν για 'κείνη
Και με φοβάμαι στο γκάζι, πουτάνα αδρεναλίνη
Είμαι σκυλί να μη φοβάσαι μαζί μου στο πλάι
Κι άμα χαθήκαμε, συγγνώμη
Φταίει ο χρόνος, το μυαλό μου γαμάει
Κι εσύ για 'μένα μοιάζεις με Σαλώμη
Θα μου πάρουν το κεφάλι ένα ξημέρωμα
Παλιά μπορεί να πίστευα, τώρα μισώ τον έρωτα
Παλιά τα πρωινά μου περίμενα για ξενέρωμα
Δεν ξέρουνε τι ζούμε μα μας κάνουν αφιέρωμα
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν' χαράματα
Φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα
Γράφουμε, χαράματα γυρνάμε
Όσα παλεύω να ξεχάσω την πόρτα χτυπάν' χαράματα
Φόβοι και τρεχάματα κοιτάνε
Πήγαινε πες τους πως εδώ τα πακέτα κάνουνε θαύματα
Γράφουμε, χαράματα γυρνάμε