Hugrekkið glampaði í augum hans Og hendurnar hættu að skjálfa. Hátt settu marki skyldi hann ná Hæðina skyldi hann loks sigra. Leiðina þekkti sem lófa sinn Og lengdina vissi upp á hár. Ferðin auðveld var ásýndar En erfiðust hugsunin sjálf. Á fjallinu miðju hann hjartað fann Fastar slá en fyrr. Í eitt augnablik hann aftur leit þá angistin hetjuna greip. Vindbarinn tróndi toppnum á Tárvotur brosti breitt. Í dag hafði hann sigrað sjálfan sig Sína þyngstu þraut hafði leyst.