همه یادتون رفته انگار
چاهی خبر بیاره از پشت میله زندان
آفتاب میدرخشه ، قوچ سم میکشه
روو تن کوه خروس میخونه
زندگی پیداست
صدای نهنگ ها میپیچه توو صحرا
کلی موج هماهنگ بعد از وزش هر باد
قطره قطره میچکه روو دوست هات
آیا سحر از این مجزاست؟ خیر
الآن که واقعیت محیاست
حالا کی ناظره بماند این معماست
اون که پی علت میگشت یه افسرده تنهاست
پشت همین دیوار یه جایی به اسم ایران
بگذریم ، توهم نزنه صداش میاد تا اینجا
اینجا که همه گل ها به علت شکفتن
منعم رو نترسونین از نعمتی رو که دزد زد
پشت دریا های من خورشید فرو میره
نگران این نیستم کی بهمون پشت کرد
فراوونی به شعره ، الهام گسترم
همون راز مگو کل عقاید محترم
همون ریشه پهنا منم ، یادگاری از کل منم
معنا را دریا منم ، تجسم منم
هنجار شکستی یارا
دیوار ها بلندن نیازی نداری به آرا
تو از دایره فکرم ، مثلث طلسمم
واسم زندون ساختی غافل که همون بهشتم
من ، من از سفره دلم غوطت رو دادم
الآن خارج از مدارم ، به لطف طمع زیاد و تاب کَمِت
الآن اینجا یا جای تو عه یا جای منه
مگه نمیدونی وارث تو همون وارثمه
علومتون اول شما رو بعد من رو کشت
این خشمه فکر نکن فقط حرف میزنم
از سر بغض ، مکتبت رو من نوشتم
بچه هات از سر کفر
ادعای پیامبری میکردن واست
الآن نواده هات با هم میجنگن
نه سر تو نه سر من ، سر هوای کمتر
به اجماع میخونن سرود وطن
کار تو با منه با تو
حتی گلوله نکردی یه روز تن خسته من
پی خونه نگرد از وقتی پرندم هم توو شهرتون لونه نکرد
همونجا فهمیدن خاکم هم بهت حرومه اصلا برو
برو التماس آسمون کن
دست به خاک من نزن که اون هم واسم روو شد
ازت میگیرم نور ، از طلوعم تا غروب
و فرو میریزه کاخ جهلت
افزونه غرور و آه و تیر بار گلوله ها
توو گوش دلم سوت شد
منظومه متروکه اندوه شد
شاخه های نفسم دود شد
چشمه هام کور شد
فلکم سوخت ، ققنوس به ترک
مجبور شد