میگـه؛ نرنج، نرنجون
من آخرین کِسی که کشتم تنم بود
سرم کوچ، پَرم دود
زیر پام ستاره از همتونم دور
بالا رفتیم فلک نه کلک بود
پایین زیر حقه یِ خاک هم فقط، جسد
بین این دو همه مست و دیوونه
همه دارن از طبیعت طرب، طلب
شینِ شمع، بِ بَزم
سینِ سم، میمِ مرگ
نونِ نون، دالِ درد
زِ زلف، رِ رفت
سهم من از الفبات
ولی اون دو چشمون، برد از کفم باد
هر اومدن بی وفا رفتنی داره
این مسیرو طی کردی چند قدم بام
بگذریم؛ هستیِ من سیاهه
جهانتونم که به رنگِ لباسِ آسمون
ولی بلدم پیاله
چندتا خمره عشق، هرچقدر نیازه
مادامی شبتون شبه، غمتون کم
تا دمدمِ سحرِ جنگ، جمعمون جمع
یه دم بغض دستان شکستن تهمتن
یه دم سلولِ کاوه لشکرشکن، حبس
دو دم، سه دم، چهارو رفتم
عقبتر عقبتر عقبتر عقبتـر
دارم میبینم گردش تاجو رسماً بریم
عقبتر عقبتر عقبتـر
چقدر صحنه آشناست
همه لال و دربند همه
عقبتر عقبتر
دارن از ما میسازن ربات، الان
روزیتم که گویا دست خداست
تو داری چیکار میکنی تو باد؟
میرقصی یا نشستی یه کنج دیوار
میگه، میگه
نرنج، نرنجون
من عاشق بودم از وقتی جدولم بود کنارم
رو دوشم کوله بار رفتن
من هیپ هاپو آواره ی کوچه هاشم نگا
پاره پورم به حالم نگا
روحمو جا تو شعرام میزارم نگا
جسمم هم گیر خشت سر خُم
مست مستم و نیست وصف جانم نگا
میگه نرنج، نرنجون
میگم دارم میرنجم میرنجونم
تو به ساقیت بگو پیمانمون کمم بود
بزن نمیاد یه قطره از تنم خون
با شمام حاکم شهر قشنگ مصداق صداقت
ارادت
گل و بلبل در سلامت کامل هنو میپیچه صداشون توو عمارت؟
ولش کن
میگفتم؛ یادم نیست چی داشتم میگفتم
رفتم و رفتم و رفتم
تو مسلکِمون اونا که نفس میکشن مستن
تو دیدتون شادن، حبس میکشن قلبا
ببین، منو، حال نمیکنن با رپم
بده خطم
بریز اون ساغرو بازم
نمیکنم باورو باور
بگو، اون که نبود جا من و کارم
کصِ خوارِ داور و طاعت
تو کل حبستو کشیدی از ساعت
من بی قرارداد دَمی پشت حصارم
دمی چند، دمی چون
دمی رقصِ آوازِ مَستون
من فقط منتظر روزِ حسابم
که سفره ی دلِ همه رو بشکافم
تنها بیدارِ بازیِ ساقی
تا اون روز بذار همه بخوابن
INSTRUMENTAL
♪
دستای ماهو گرفتم
چشمای ساقی کجا؟
پشتِ این طلسم آزادی
نقش الهی کجا؟
شهرهای خیالی راهم هم
همه با آب رفت
من موندم و نهرهای بی آبی
بی نیازی کجاست؟
ساغرو دادم رفت
جاش، پشت نقابم هست
این شعرو تصویر دردم کردم
معنا تو کتابم هست
چند ورق از دردهای بی درمون و التیام
مفهوم غلط خوشحالیاتون رو از بنیانم زد
گوش، طوفانمو دزدید
چشم، آرایشت کرد
به غیرِ لبخندِ خیالت
احْـساس آرامشت چند؟
من که بها دادم
تو هم امضای این صدا بودی چرا؟
نمیای توی واقعیتم
یار کیا بودی؟ چرا؟
چشمای خونی چرا؟
چرا حیرونی چرا؟
تو خودت الفبایی
چرا پس این همه تنهایی، چرا؟
پشت این صفحه منم ولی
شاعر این صحنه تویی
میدونم امکان زمین نیست به
ستاره دلبسته تویی
درد منم، خسته تویی
زندون منم، شکسته تویی
پیرِ خراباتِ منی، من
بی از منِ لحظه تویی
یاری که ندیدمت
این، موج من و صخــره تویی
میچرخم، میچرخی، میچرخونی
بی وقــفه تویی
INSTRUMENTAL
♪
نگاهمو آیینه کردی
پشت حصار منم
دست های ماهو ول کرده
مست اعدام، ازل
چوبه ی دار تا، کوچه ی یار که توش
خونه ی ماست تا
پشت این آفتابو که دیده بودم هزار بار
میرم، میرم، میرم، میرم
پیدا میکنم کنجِ دلتو اونجا میمیرم
تو، زمینِ ماه بود، خودِ کتاب بود
همه نیاز من دیوانه، پشت حجاب بود
رقص بی پایان مجنون وارمو به اسارت چشمات ارزون دادم
منو وسط این بارون نذار، تنها
من خونِ اون ابر اون بادمه
هر جا رد پاشه اونجام
هر جا بوش تو هواست
هر جا معنی بده این بودنو
هر علتی جریان داره تو رگام