خوشم به اینکه زنجیری به پام نی
منو گیج نکرده سنگینیِ بازی
عشق؛ منو کشیده تا اینجاشم رفیق
ولی کمالو ندیدم تضمینی به راه نی
عارفِ ترسو منو به وجد نیُورد
با اینکه تو همه زندگیاش کلمه کم نیاورد
حاکمِ قبیله تون همه چیو خوب میدونست
که تفکر و مالتونو به جیب میزنه با تناقض
تو تو این تراکُم حیرونِ بی تعادُل
اهالی قبیله پیچ، مُهرِ این جهانو
پای ورق پُر از غلطِ زندگیت
دیدی وقتی دیگه ندیدی رشدِ پیچکارو
پیچیدن بهارو واسمون دلِ بهمن
نه زمینِ پُر از خون آسمون گِله نکرد
ولی
بچه های خونِ به جبر زنده رو
این حکمِ پُر از غلط به کارشون گره نزد
منم یکی اَ اون بچه هام
مث همه
جَبرو دیده انتهاشو؛ مث همه
پاشو رفیقِ هم سلولی پاشو
یکی باید بیرون بکشه این تَرکِشارو
هنوزم ته انبار شاید
چنتا سر پُر، چنتا خوشه گندم
یادگارِ پدر بود
چنتا قلم رو یه ورق از کلماتی از
جنس آزادی توی شامِ دِگَر بود
سحری روشن
تبر و چَکمه
نه برف حریفه نه فرشته ی مرگِت
ندیده پایی بر گلو
هنوز
این شهرِ مُنتصب به مردِ پیرُ راهی به بهار میبینم
پشت قفسِ اُمیدمون زوزه های محبت هـــــــو میکِشن
هنوز یادشونه شهر دورو
کم؛ پیدائه پشت ابر دود و
خیابونای تنهاییش تو پاییزش
مرگ شد بلوغِ اندوه
پیر مرد؛ دیگه نمیریزم برگای تیره تر
سفید نپوش که درد داره کینه
بذار هرچی خائنه رو ابرا بشینه
ما اَ روییدنِ تو بارونِ خون نمیترسیم
ما تو خرابه ی خاکِ خیالِمونم گوش به حرفِ قانون نمیکردیم
دیدیم اون روی نَفَسو که دشمنی پخش نمیکرد تو هوا
دیدیم؛ خایه میکنن شُعَرا
میـــز تحویل نمیدن رُئَسا
دیدیم؛ رعیَتیم و تو گِل
دیدیم هرکسی میتونه یه باری به دوش بِکِشه
یه تیکه از قلب عاشقارو کَنده
آدرسشونو میاره گوگِل
خلافکارای اصلی رو میشناسن همه
ولی هنو ازشون مطالبه میکنن حق
با این وضع بهتره باقی حرفارو بذارم جلو در