Κι είμαι απλά, επιτέλους εδώ
Βλέπω τα πάντα στο πανόραμα
Αν το 'κανα μια φορά
Άμα πέσω, θα ξανα ανεβώ
Είναι τα μάγια από το βουνό σε εφαρμογή
Κατά γράμμα από του σαμάνου τη γραφή κατά τ' άλλα
Καμιά πληγή δεν επουλώνεται με δάκρυα, μα πράξεις, μονάχα
Νιώσε τη δυσαρμονία, μαλάκα
Δε βλέπω τόσο καλά κι ενεργοποιώ το έκτο μου chakra
Τα χάδια της μάγισσας είναι πάντα με πικρό φαρμάκι γεμάτα
Ψηλά τα βλέμματα να γίνει συνήθεια το μπλε του ουρανού
Το νου, ψηλέ
Δε θα 'μαστε μαζί παντού
Η ελπίδα ζει και ξεδιψά από τα νερά του ποταμού
Κοντά μου δεν είναι όλοι όσοι ειλικρινά θέλω
Μα το αποτέλεσμα του αντικατοπτρισμού
Κι αν πάνω στο γυαλί χορέψω και σπάσει
Ίσως αποδράσω κι αλλάξει η μοίρα
Κι η φάση, η τάση να δίνεις κουράζει
Μα αξίζει και δεν πειράζει
Αν αναρωτιέσαι, είμαι εντάξει
Αν όχι, εντάξει
Είναι αυτή η νύχτα σκοτεινή και με τρομάζει
Μα αν ζει, κανείς δε διστάζει τα πάντα να χάσει
Φώναξε με κι εγώ θα 'ρθω
Μπέσα κάν' το, να δεις αν θα πιάσει
Είναι το γέλιο ό,τι πιο πολύτιμο μένει
Φτωχός, όποιος το ανταλλάξει
Βλέπω παράξενα σχήματα στου ουρανού τα νέφη και τ' αλλάζω
Το μύθο για εκείνον που πετώντας πέφτει προετοιμάζω
Είναι το φως οδηγός κι εγώ ταγμένος του κυνηγός ως να το φτάσω
Το σύμπαν επεκτείνεται μέσα στο νου μου όσο ωριμάζω
Άσε με να σε κοιτάζω
Δε θέλω να μάθω το μέλλον, εφόσον μόνος θα το πλάσω
Και δε θέλω να ξέρω τι νιώθεις για εμένα, μα εικάζω
Κάπως σκάλωσα στα χρώματα κι είπα, απλά να σου γράψω
Μέσα στο πιο δικό μου όνειρο σε βάζω και πράξε όπως εσύ θέλεις
Στο φόντο του πίνακα, πετώντας πέφτεις
Ο κόσμος, μάθε, είναι υποκριτής και ψεύτης
Ο λόγος να ζεις, είναι ένας και διαφέρει για καθέναν
Μα αν τον ξέρεις, πάμε πάνω
Σε γυάλινα πατώματα είναι η πολιτεία χτισμένη από γέρο και ιερό βράχο
Κάτω από το μαύρο πέπλο, βλέπω πολλά για να μάθω με την πρώτη
Καλό, κακό
Σε δίνη κινούνται στον κατάλευκο καπνό
Κι έχω να κάνω κινήσεις, να σε ξαναδώ όταν σε χάνω
Έχω έναν κόσμο, με λεπτομέρεια να πλάθω
Έχω στη ματιά μου ένα μάγο
Νιώθω τον πάγο
Συσσωρεύω φως και κουράγιο να τον σπάω όταν το ψύχος με θέλει κάτω
Τους ανθρώπους παρατηρώ, γυρεύω τρόπους να τους καταλάβω
Το γέλιο φανερό, το δάκρυ μαύρο και πηχτό μα έπαψα πια γι αυτό να γράφω
Το γέλιο φανερό κι είναι όσα θα 'χω
Δυσαρμονία