Κι υπέθεσα ότι θα 'σαι εκεί
Κινούμενος όπως ο κύκλος, έφτασα από ύψος στη μάνα γη
Γεγονότα με γενική εφαρμογή
Στο όνειρο στοργή, στην οργή γέλωτα
Μέλλον από οτιδήποτε δοθεί
Νερό στη ρωγμή ρέει
Ρε ρωτήστε τον έρωτα τι δάκρυ κλαίει
Είναι νερό στη ρωγμή
Στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο λιμνάζει η βροχή
Η συνοχή στην όχι και τόσο σχετική συνειρμών συρραφή
Σαν έρθει να με βρει θα με δει, θα 'μαι εκεί
Κι αν βλέπει, ίσως λέξεις ποτέ μην πει να με πείσει από τη σιωπή
Ίσως να με ξέρει
Συμπεριφέρομαι με την ανάλογη λογική που μου επιτρέπει η παράνοια κι η μέθη
Θυμάμαι ό,τι πρέπει μάλλον, μα μάλλον όχι ό,τι με συμφέρει
Φορά φόρεμα με φωτεινά χρώματα η φλόγα, λογικά από υλικά που την καίνε ζωντανή
Γυμνή, μικρή, ψυχρή και νικήτρια πεθαίνει
Είναι η φυσική ανάγκη για συντροφιά που ένα μας δένει
Είναι η αγάπη χρυσάφι, μέσα μας θαμμένη
Θα μένει, μέχρι η σφαίρα να ανέβει ως τη μέση της γης πυρακτωμένη
Στον ουρανό κοιτάς μα δεν είναι το όριο
Αν θυμηθείς, να πετάς πέρα από το συρματόσχοινο
Το σκηνοθετώ στον νου μου σαν όνειρο, μα όταν συμβαίνει είναι ομορφότερο
Της ερήμου την άμμο πάγωσα μονάχα με ένα ευχόλογο
Όσο αφηγούμαι τον πόλεμο
Απ' τον λαιμό της Πανδώρας δώρο πρόστυχο το νάζι
Η φωνή της πειράζει και πειρασμό στάζει αναφλεγόμενο
Γόνιμο χώμα που ανθίζει είναι επόμενο
Κάτω από τη σάρκα σου αναπτύσσω το μικρόβιο
Είναι αυθόρμητο ό,τι ποτέ τύχει να βγει
Μιλάς πολύ και δεν ακούς τη μουσική ρε, το χειρότερο
Πέτρινο και γυάλινο είναι το οχυρό
Πρόχειρο γράμμα καμμένο από καύτρα
Η δυσαρμονία στο μικρόφωνο
Το "θα 'θελα" είναι λίγο πια
Πατώ σταθερά κινούμενος σίγουρα
Σύντομα θα 'μαι εκεί ξανά
Άμα φύγω, θα νιώθω μοναξιά αλλά θα στην κρύβω
Θα νιώθω μοναξιά μα θα στην κρύβω
Ίσως καλύτερα
Το φως εξάλλου ζει πέρα από σήραγγα
Και πέρα από τη σήραγγα σε βρίσκω