Έξω βρέχει και τα σύννεφα μου μοιάζουνε πυκνά
Η βροχή -από παιδί- μου μαυρίζει την καρδιά
Και με σκοτώνει, διότι δυο ψιχάλες μόνο
Αρκούν για να μην παίξουν τα παιδιά μπάλα στο δρόμο
Σήμερα -λοιπόν- δεν θ' ακούσω τις φωνές
Τα γέλια, τους καυγάδες, τα φιλιά, τις αγκαλιές
Και τα όνειρά μου, που βιάσατε μπροστά μου
Και ακόμα απορείτε, που δεν είμαι στα καλά μου
Και ρωτάτε γιατί οι στίχοι μου ειν' θλιμμένοι
Η μούσα μου γιατί είναι συνέχεια οργισμένη
Και χαλάει το κέφι κάποιων εκεί στο βάθος
Που κοιτούσανε το δέντρο, ενώ τους έδειχνα το δάσος
Και μ' αφήσαν' ή τους άφησα να φύγουν
Γιατί εγώ είχα σκοπό ν' αγαπήσω όσα θίγουν
Να παλέψω, να τραβήξω όσο αντέξω
Από πείσμα για όλους, όσους με θέλαν' στην απ' έξω
Να κοιμάμαι, να γράφω τραγουδάκια να γελάμε
Να μην κάνω αναφορές σ' ολ' αυτά που μας πονάνε
Εντάξει
Δεν περιμένω να σε νοιάξει
Το νου σου ο πόνος κι η βροχή δεν έχουν τάξη
Ήμουν καλό παιδί
Το θυμάμαι σαν τώρα
Εμένα και εσένα αγκαλιασμένους για ώρα
Ήσουν κι εσύ εκεί
Ήμουν κι εγώ εδώ
Ήταν κι αστέρια αρκετά στον γαμημένο ουρανό
Κι όταν έβρεχε, κρυβόμουν πίσω απ' τον ήλιο
Και γελούσα ο μαλάκας μην σε χάσω από φίλο
Μα όταν μιλάς πολύ
Εγώ βουλώνω το στόμα
Κι όταν κοιτάς ψηλά
Εγώ φιλάω το χώμα
Ήμουν καλό παιδί και δεν έλεγα όχι
Τα όνειρά μου τα στρίμωχνα σε μια τρύπια απόχη
Ήσουν κι εσύ εκεί, μα ίσως να βγήκες απ την τρύπα
Ίσως να ξέχασα κι εγώ στην πορεία όσα είπα
Κι όταν έβρεχε πια, εγώ κρατούσα ομπρέλα
Όταν μιλούσες σοβαρά, εγώ πούλαγα τρέλα
Για να ξεχνιέμαι
Δεν υπήρξα σοβαρός.
Μα δεν γαμιέται
Απόψε την είδα αλλιώς
Ήμουν καλό παιδί, μα πάντα μου 'λειπε κάτι
Ήμουν καλό παιδί, ήμουν κι εγώ μια απάτη
Ήμουν καλό παιδί, όμως με γάμησε η βροχή
Ήμουν καλό παιδί, ήμουν καλό παιδί
Κοίτα, ο ήλιος είναι ο καλύτερός μου φίλος
Μονάχα που φεγγάρια ερωτεύεται κι εκείνος
Σαν κι εμένα, που ερωτεύτηκα εσένα
Και βόλτες ονειρεύομαι μ' αμάξια και με τρένα
Κοίτα, το φεγγάρι βγήκε απόψε για να πάρει
Την ασχήμια αυτού του κόσμου, που συνέχεια τον φλερτάρει
Μπας και κλέψει
Κάποιο στίχο ή κάποια σκέψη
Που αφήσαμε να φύγει και δεν έχει επιστρέψει