In de duisternis der bossen In een hol met loof bedekt Rust de dapperste der rovers Tot hem zijne rosa wekt Rinaldo roept zij minzaam Rinaldo sta toch op Uw gezellen zijn al wakker En de zon komt ook reeds op Langzaam opent hij zijn ogen Ziet haar vriend'lijk in 't gezicht Zachtjes zinkt zij in zijn armen Sluit haar mond met kussen dicht Winnen zullen wij of sterven Allen gaan daarmee akkoord Maar de roep klinkt door de dalen En de bergen schallend voort Zie hen lopen, zie hen strijden Thans verdubbelt zich hun moed Maar helaas, zij moeten wijken Spillen vruchteloos hun bloed Rinaldo ingesloten Vecht zich vrij en maakt zich los En hij vindt een onderkomen Op een bergslot in het bos Achter dikke donkere muren Smaakt hij weder nieuw geluk Dianora komt hem troosten Met haar zachte handendruk Rinaldo, edele rover Gij rooft vrouwenhart en -rust Vurig zijt gij in den oorlog Teder in uw liefde en lust