"In aanmerking genomen dat uit de recente werken van Knipper en Wattmann blijkt dat er een persoonlijke God bestaat Quaquaquaqua met een witte baard Quaqua buiten tijd en ruimte die ons vanuit de grote hoogten van zijn goddelijke apathie zijn goddelijke athambie zijn goddelijke afasie liefheeft op enkele uitzonderingen na men weet niet waarom maar dat komt nog wel en naar het voorbeeld van de goddelijke Miranda lijdt met hen die zijn men weet niet waarom maar men heeft de tijd in de kwellingen in het vuur waarvan het vuur de vlammen voor de korte tijd dat het nog duurt en wie kan het betwijfelen tenslotte de balken in brand steken dat wil zeggen de hel opstuwen naar de wolken zo blauw vandaag nog en vredig zo vredig van een vredigheid die niet lang duurt maar daarom niet minder welkom is maar laten we niet op de zaken vooruitlopen en in aanmerking genomen dat van de andere kant als gevolg van de onvoltooide onderzoekingen laten we niet op de zaken vooruitlopen van de onvoltooide maar..."
"Inderdaad mensen. Hardop. Hij kan hardop denken. Vroeger kon hij zelfs heel mooi denken, urenlang kon ik naar hem luisteren... Nu... Nou ja, daar is niks meer aan te doen. Vindt u het goed dat hij voor ons denkt of heeft u liever dat hij voor ons danst? Ik heb liever dat hij voor ons danst, dat is veel vrolijker. Vroeger danste hij de farandole, de almee, de branle, de fandango, en zelfs de horlepijp. Zonder hem zou ik nooit iets anders gedacht en nooit iets anders gevoeld hebben dan die lage dingen die te doen hebben met mijn beroep van... dat is niet belangrijk. Het schone, de genade, de laatste waarheden waren voor mij ontoegankelijk en daarom heb ik een knoeck genomen."
"Wat is een knoeck?"
"Zijn jullie niet van hier? Zijn jullie wel van deze eeuw? Vroeger had men narren. Nu heeft men knoecks. Althans, zij die het zich kunnen veroorloven. Ik heb een knoeck genomen."
"Wat is een knoeck?"
"Dat zeg ik net. Dat komt omdat hun geheugen niet meer zo goed is. Mensen, ik ben blij dat u er bent. Heus, oprecht blij. Ziet u, de weg is lang wanneer men onderweg is gedurende... twintig jaar, ja, dat klopt, twintig jaar achter elkaar. En ziet u, mijn vrienden, wij kunnen niet lang zonder het gezelschap van onze gelijken, zelfs als de gelijkenis maar onvolkomen is. En daarom zullen wij, als u het goed vindt, een ogenblik bij u blijven, voor we het
Wagen verder te gaan. Prettige avond. Onvergetelijk. En het is nog niet afgelopen. 't Schijnt van niet. Het begint pas. Het is verschrikkelijk mooi. Net als in het theater. Net als in het circus."
"Dozy! Tennis! Stenen! De schedel! Verdomme!"