Μας μαθαίνουν για ειρήνη μα οι πόλεμοι όλο πληθαίνουν
Για τους μεγάλους όμως τίποτα δε σημαίνουν
Ο πόλεμος αρχίζει, καλύτερα να βιαστείς γιατί
Όταν έρθει η ώρα δε θα 'χεις χρόνο να σκεφτείς
Παρά μόνο τη ζωή σου, την επιβίωσή σου
Πως να τα βγάλεις πέρα χωρίς να χάσεις τη δική σου
Αν ζητάς να λυτρωθείς από τις αμαρτίες σου
Πρέπει να βιαστείς, ο θάνατος είναι δίπλα σου
Η ώρα έχει φτάσει γι' αυτό καλύτερα να βιαστείς
Μην περιμένεις κορόιδο θα πιαστείς
Οι βόμβες θα πέφτουν χωρίς σταματημό
Τους νεκρούς αυτούς μετράμε από στενό σε στενό
Τότε θα αρχίσεις να ελπίζεις αυτός ο πόλεμος να τελειώσει
Μα θα είναι μάταιο όταν κανείς δε θα 'χει πια γλυτώσει
Μόλυνση, καταστροφή, όχι αναπαραγωγή
Όλα αυτά οδηγούν στην αυτοκαταστροφή
Και μόνο που το σκέφτεσαι σε πιάνει τρέλα
Η ιδέα του θανάτου και όλη αυτή η λέρα
Ακούς ότι οι πολιτικοί προσπαθούνε
Το βλέπουν σαν παιχνίδι μα αυτοί απ' έξω θέλουν να βγούνε
Δεν υπάρχει επιλογή γι' αυτό άκου τη φωνή
Οι στίχοι προορίζονται για την καταστροφή
Όλων των ψεμάτων αυτού του κόσμου που ζείτε
Αυτού που πρέπει να κάνετε, λογικά να σκεφτείτε
Το μήνυμα που φέρνουμε είναι μήνυμα αντιπολεμικό
Η φωνή μου είναι δυνατή και το ραπ μου καθαρό
Ο θάνατος είναι εδώ, άνθρωποι εξαφανίζονται
Ολόκληροι λαοί αφανίζονται
Μωρά πριν ζήσουν πεθαίνουν
Ιδέες, ιδανικά όνειρα αρρωσταίνουν
Καθάρματα ελέγχουν τις δικές μας τις ζωές
Και πάντα εμείς πληρώνουμε τις δικές τους ενοχές
Βαρέθηκα άλλοι να κανονίζουν τη ζωή μου
Γιατί τα πάντα στη ζωή μου είναι απόφαση δική μου
Και η δύναμη της απόφασης μες στη μουσική μου
Δε θα είχε τα όπλα, μα όχι πια ειρήνη
Η αντίστροφη μέτρηση του πλανήτη αρχίζει
Ενότητα χρειαζόμαστε πιο πολύ
Όλοι το ξέρουν μα κανείς δεν προσπαθεί
Το νιώθεις όταν φτάνει η ζωή σου στο παρά πέντε
Και οι πολιτικοί λένε και λένε
Λένε για πράγματα που θα φτιάξουν
Λένε ότι τον κόσμο θα αλλάξουν
Όμως βόμβες πέφτουν, ζωές σταματούν
Είναι όμως πιο τυχεροί αυτοί που ακόμα ζουν?
Είμαστε τα πιόνια στη σκακιέρα της ζωής
Μια λάθος κίνηση και θα χαθείς
Πόλεμος, αστυνομία και πολιτική
Παιχνίδια και κομπάρσοι στην ταινία της ζωής
Και πάντα μένουμε εμείς να αναρωτιόμαστε γιατί
Και τότε η απάντηση όλο γίνεται σιωπή
Κι ότι ακόμα και τα καθάρματα νιώθουνε ντροπή
Όταν το κλάμα μια μάνας αρχίζει να ηχεί
Για έναν γιο που σκοτώθηκε χωρίς αιτία
Και που ποτέ γι' αυτόν δε θα γράψει η ιστορία