อะอาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่
พอเมื่อสุริโยแผว โยแผว
อันเมื่อแลงแสงอ่อนสุริโย.
มิดจ้อยเสวยเข้าเหล่านอน เหล่านอน
เมฆนั้นหนา เมฆนั้นหนา
อันว่าเมฆตั้งก้อน ตั้งก้อน
ลมล่วงมากลาย
ขี้ฟ้าเด้อ เอิงเออเอิงเอย
ขี้ฟ้าเด้อมันละไหลลอละลิด
ไล่กันเป็นปุ้ม เป็นปุ้ม
มันละไหลมาฮุ้ม มาฮุ้ม
มาโฮมเป็นหมู่ เป็นหมู่ มันละไหลหลั่งเอ้า
ละมาเข้าว่าหลั่งโฮม
อะอาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่
แลเห็นฟ้าสว่างแจ้ง หว่างแจ้ง
เบยเบิกบัวระพา จากกันมา
หลายตอนละบ่อนลำมาแล้ว
หนีไปแถวทางหน้าภูพานดงดาน ดงดาน
คราวนี้ไกลจากบ้าน จากบ้าน
ไปเตรียมพ่ายม่ายพู ได้ยินฟ้าทะลั่งยู้
ลั่งยู้ เป็นเง้าทางบน
ว่าแล้วเตรียมตัวตกแต่งเดาดาเนื้อ
ถึงคราวเมือจากบ้านเมืองมา
โศกโศกาสิพาเดินดงด้าว
หมอแคนเอ้ยให้เจ้าสาวแคนเข้า
เอาเลยจ้าวหน่ำ ขยับลำผ่องเด้า
ให้คนเฒ่าได้ยึกนำ
ล่ะว่าแล้วเหลียวไปก้ำ เมืองอุดร
ตั้งแต่ฟ้า คันย้อน ย่อน
เห็นแต่เมฆหนอตั้งก้อน มันซอนขึ้น
ว่าหมื่นอัน ว่าเด้อคน
เอ้อ เอ่อ เออ เอ่ย โอ้โอ่โอย โอ้โอ่โอย เอ้อ เออ เอย ละหน่า...
ว่าแม่นทางทิศนั้น ทิศนั้น
มันโลดแม่นทางไป
ไกลกะตามนอเฮาเป่าไปแคนเอ้ย
พอตกไปถึงเก้ย ถึงเก้ย
เป็นเกยเก้าหลั่น เก้าหลั่น
สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน สุริยัน
สุริยันแก่ขึ้น แก่ขึ้นได้เงยหน้าส่องดู
พอกินง่ายจังฮู้ จั่งฮู้สืบเหมื่อยเซาพัก
จักชั่วโมงเลยลุกต่อเดินเพลินก้าว
คิดถึงคราว ถึงคราว ไปหน้ายังหนา
เป็นหลั่น เถาวัลย์หมู่ไม้เขียวดั้ว
ล่ะก่องกวย.
อาวแล้วฮันนี่ ฮันนี่
พอเมื่อเดิกดื่นแล้ว ดื่นแล้ว
อากาศผ่ายเผย
ลำละสิเลยเดินดงเป่าไปแคนน้อย แคนน้อย
อ่านหนังสือลายสร้อย ลายสร้อย
เป่าละเป็นเสียงพอยพอย พอยพอย
อีนางจ้าวเข้าใส่ เข้าใส่
หนีไปชมป่าไม่เลื่อนถั่นถี่ถัน
กลายจากด่านนั้น ด่านนั้น อีนางหล่ำแลเหลียว
หนีไปเที่ยวทางลัด ป่าพงดงกว้าง
สกุณามันท้วง มันท้วง
ไผเด้ดั้นป่ามานี่ มานี่
หรือแม่นเชื้อชาติชั้นโพงเป้าเผตผี
หรือแม่นเชื้อชาตินั้น อันแนวหนอนำคน
แม่นละสิเอาตนเทียว ผู้เดียวเดินดั้น
หูได้ยินเสียงนั้น เสียงนั้น
เดินดันดั้นต่อยอขายก ขายก มันละยกย่านเยิ่นเดินเอื่อยบ่เซา
ได้ยินเสียงนกเค้า อันเจียบ่างออล่อ ออล่อ
มันละมาออกันจับหง่าไฮปลายไม้
ฟังไกลไกล ไกลไกล ว่าแม่นเสียงของอ้าย
ว่านางเอ้ยถ่าอ้ายแหน่ ถ่าอ้ายแหน่
ถ่าละแหน่ ถ่าละแหน่
ว่าแม่นชายแท้แท้ แท้แท้นำเอิ้นกูกขา
เซาฮ่มไม่นั่งถ่า นั่งถ่า
อันพริบหนึ่งเลยหาย นกตายวาย ตายวาย
มันจับมาหลอกกูเดินช้า
เสียงกะทาทางหน้า ทางหน้างอยคอนมันว่า มันว่า
อิม่าหลาดถาดท้า ถาดท้าหินอ้าผ่าลาง
นกอันนั้น อันนั้น
มึงส่างมากลาวอ้าง ฮ้องมาตักตักแท้นอ แท้นอ
ของผู้ใด๋ ผู้ใด๋ มันละบักจำแจน เสือกตายพอวู้
สูอย่าจาคำนั้น คำนั้น
มันละเป็นตาหน่าหน่าย หน่าหน่าย
คราเมื่อไกลจากแคว้น แดนนั้
ว่าต่อไป.เอ้ย.
สะเนละเลเต ลงเอ้ไว้ก่อนถ่อนั้นหน่า