วัน เวลากับการ รอใครซักคน หนึ่ง
ซึ่งมันกลายมาเป็นส่วนหนึ่งของใจ
แต่ละวันมีเพียง คำถามคำเดิม
ว่าเธอ.อยู่ไหน
อยู่กับใคร แล้วเมื่อไหร่
จะย้อนมา
วัน เวลากับความ เป็นจริงที่เป็น ไป
ได้แต่มองอะไร ผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียว ลำพัง
อ้างว้าง เอื้อมมือ
ออกไป ไขว่คว้า
แต่ก็ดีง เอามา
ได้แค่ความหวั่นไหว
นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว
ของใจที่เหนื่อย เหลือเกิน
จากความเหงา บ่อยบ่อย
ของคนที่คอย ทุกวัน
คอยคน ที่ไม่มา
คอยคน ที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็น รางวัล
ให้ฉันก็คือน้ำตา
วัน เวลากับความ เป็นจริงที่เป็น ไป
ได้แต่มองอะไร ผ่านหยดน้ำตา
อยู่คนเดียว ลำพัง
อ้างว้าง เอื้อมมือ
ออกไป ไขว่คว้า
แต่ก็ดีง เอามา
ได้แค่ความหวั่นไหว
นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว
ของใจที่เหนื่อย เหลือเกิน
จากความเหงา บ่อยบ่อย
ของคนที่คอย ทุกวัน
คอยคน ที่ไม่มา
คอยคน ที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็น รางวัล
ให้ฉันก็คือน้ำตา
นัยน์ตา เลือนลาง เหลือเกิน
แต่ยังเห็น ภาพคน บางคน
คน ที่เคยรัก
คน ที่บอก ให้รอ
นี่คือเสียง แผ่วแผ่ว
ของใจที่เหนื่อย เหลือเกิน
จากความเหงา บ่อยบ่อย
ของคนที่คอย ทุกวัน
คอยคน ที่ไม่มา
คอยคน ที่ทอดทิ้งกัน
สิ่งที่เป็น รางวัล
ให้ฉันก็คือน้ำตา
คอยคนที่ ไม่มา
คอยคน ที่ทอดทิ้งกัน
นี่คงเป็น รางวัล
ให้ฉันที่ยัง เฝ้าคอย