ฉันกำลังยืนอยู่ ท่ามกลางความผิดหวัง มากมาย
คล้ายว่าทุกอย่างเป็นเพราะฉัน ทนกับความผิดนั้น
แต่พอจะอธิบาย กลับกลายเป็น ฉันเองที่ผิดหวัง
จะผิดไหม ที่ตัวฉันยัง ผูกใจเจ็บอย่างนั้น
มีบ้างไหม สักคนที่เข้าใจ และไม่มองฉันผิดไป
เพราะว่ามันไม่มี สิ่งใด ทดแทนความเจ็บ
ที่มาจากปลายนิ้วมือของใครต่อใคร
ทับถมไปด้วยถ้อยคำ
ตอกและย้ำให้ใจต้องเจ็บช้ำ
ฉันพยายามแล้ว แต่ข้อความที่เห็นยังทิ่มแทง
ว่าเคยพ่ายแพ้ และอ่อนแอซักแค่ไหน
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ฉันยังคงยืนอยู่ ท่ามกลางความกดดันที่ฉันกลัว
ไม่มีโอกาสแก้ตัว มัวแต่ตั้งคำถาม
พยายามไปทำไม ก็สุดท้ายยังเหมือนเดิม เลยได้แต่คิด
มันผิดไหม ที่ตัวฉันยัง ผูกใจเจ็บอย่างนั้น
มีบ้างไหม สักคนที่เข้าใจ ความอัปยศที่เกิดกับฉัน
ใครจะรู้ ความจริงแล้ว ฉันรู้สึก
เจ็บทั้งหัวใจ
อยากหนีให้พ้นชะตา
เพื่อหาใครสักคนที่คอย
จะกุมมือฉันไว้ ในวันที่หนทางมืดบอด
ศักดิ์ศรีค้ำคอมลายสิ้น
เกิดเป็นมลทินที่ฉันไม่เคยก่อ
กัดกินจิตใจไปจนท้อ
ตัดพ้อเพียงเพราะทำใครผิดหวัง
ผู้ใดทำชั่วไม่ละอาย
กระหายศักดาจงระวัง
หักหลังครั้งนั้นฉันยังจำฝัง
เวรกรรมจะตามมาเพื่อลงทัณฑ์
อย่างที่มันเคยทำกับฉัน
มันไม่มี สิ่งใด ทดแทนความเจ็บ
ที่มาจากปลายนิ้วมือของใครต่อใคร
ทับถมไปด้วยถ้อยคำ
ตอกและย้ำให้ใจต้องเจ็บช้ำ
ฉันพยายามแล้ว แต่ข้อความที่เห็นยังทิ่มแทง
ว่าเคยพ่ายแพ้ และอ่อนแอซักแค่ไหน
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจจะลืม
ยังไม่รู้ เมื่อไร ที่ใจฉันจะลืม