Ooit stond daar in de tuin
Aan de rand van het water bij de boom
Een houten ooievaar
Daar doordacht gestationeerd
Door mijn vader
Net zo trots als uitgeput
Door de start van mijn bestaan
Ik herinner me nog een foto
Op de achtergrond
Ietwat onscherp en bewogen
Mama in het raam
En ik in haar armen
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Ons thuis, een onwankelbaar domein
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Waar ik dacht voor altijd
Thuis te kunnen zijn
De deur stond altijd open
Elke vriend mocht blijven slapen, zelfs elk dier
Was welkom ons nest
Verstoten kuikens
Warm verscholen
In een doos onder de lamp
Een ziek konijn
Kreeg een plaatsje naast mijn bed
En dan papa die, ons toeriep: Da's de laatste keer
Ik kan geen vluchteling meer zien
Na een reddingsactie, zacht
Tegen het diertje zat te praten
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Ons thuis, een onwankelbaar domein
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Waar ik dacht voor altijd
Thuis te kunnen zijn
Elke kamer was een fort
In elk laken of matras schuilde een hut
Die zo een maand kon blijven staan
En zo vaak buiten, tot het laatste
Blauwe uur dat overging in honderd sterren
En een weergaloze maan
Ik herinner me onze knuffels al hun achterlijke namen
En 's avonds na een bad
Met frisgewassen haren
Met z'n vieren op de bank
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Ons thuis, een onwankelbaar domein
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Waar ik dacht voor altijd
Thuis te kunnen zijn
Straks staat daar in de tuin
Aan de rand van het water een bord
Dat daar nooit eerder heeft gestaan
Daar doordacht gestationeerd
Door mijn vader, die nu weet
Dat het de hoogste tijd is om te gaan
En ik zie het al zo goed voor me
Op de achtergrond kijk ik voor de laatste keer
Nog één keer uit het raam
Naar mijn herinneringen
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Ons thuis, een onwankelbaar domein
In dat huis, ons huis
Dat mooie, lieve huis
Waar ik dacht
Voor altijd thuis
Te zullen zijn