Dies irae, dies illa
Solvet saeclum in favilla
Teste David cum Sibylla.
Quantus tremor est futurus
Quando judex est venturus
Cuncta stricte discussurus!
Tuba mirum spargens sonum
Per sepulcra regionum
Coget omnes ante thronum.
Mors stupebit et natura
Cum resurget creatura
Judicanti responsura.
Liber scriptus proferetur
In quo totum continetur
Unde mundus judicetur.
Judex ergo cum sedebit
Quidquid latet, apparebit
Nil inultum remanebit.
Quid sum miser tunc dicturus?
Quem patronum rogaturus
Cum vix justus sit securus?
Rex tremendae majestatis
Qui salvandos savas gratis
Salve me, fons pietatis.
Recordare, Jesu pie
Quod sum causa tuae viae
Ne me perdas illa die.
Quaerens me, sedisti lassus
Redemisti crucem passus
Tantus labor non sit cassus.
Juste judex ultionis
Donum fac remissionis
Ante diem rationis.
Ingemisco, tamquam reus:
Culpa rubet vultus meus
Supplicanti parce, Deus
Qui Mariam absolvisti
Et latronem exaudisti
Mihi quoque spem dedisti.
Preces meae non sunt dignae
Sed tu, bonus, fac benigne
Ne perenni cremer igne.
Inter oves locum praesta
Et ab haedis me sequestra
Statuens in parte dextra.
Confutatis maledictis
Flammis acribus addictis
Voca me cum benedictus.
Oro supplex et acclinis
Cor contritum quasi cinis
Gere curam mei finis.
Lacrimosa dies illa
Qua resurget ex favilla
Judicandus homo reus.
Huic ergo parce, Deus
Pie Jesu Domine
Dona eis requiem.
Amen.