Нас нарадзілі забіваць адзін аднаго, Нас зусім не навучылі любві. Мы не маглі гэта стрымаць, Наша сэрца - механізм, супакойся, мы жыццё пражылі. Усе словы прыгнятаюць нас: Яркі колер з тваіх воч растварыўся, знік і так раптоўна. Мы паляцелі ў нікуды, Але побач са мной ты - невядомае ўсё так цудоўна. Не ўбачыш вачыма, Ды не зведаеш страх. Пакуль трымаем наш лёс, У гэтых брудных руках. Што я магу прапанаваць? Толькі раю каб маглі мы зрабіць павольны крок складаны. Наш кожны шанец - гэта шлях, Да душы яго няма, там у нас даўно старыя раны. Усе твае спробы адхіляліся: Хацелась кінуць цела назаўжды ў гэты цёмны кут. Мне працягні сваю далонь - Будзем бегчы ў нікуды, і ніколі нас там не знайдуць.