Nemli sakin rutin bir izmir akşaminda Aşik olmuştum Leyla diye bir kıza Herkes kendi keyfinde eski iskelede Hüzün var bir yudum çekerken gözlerinde Leyla yine çaliyor şarkın eski radyoda Sarıyor ipekten bir ses Leyla içiyorum ardindan eski yillara Çaliyor o şarki son kez ♪ Apartmanlar diktiler artık her kariş toprağa Yıktılar iskeleyi doldurdular denizi Görmez oldum Leyla'yi ne haber ne duyan Yillar geçse bile aklımdan çıkmayan Leyla yine çaliyor şarkin eski radyoda Sariyor ipekten bir ses Leyla içiyorum ardından eski yillara Çaliyor o şarki son kez ♪ Bir akşam bulmuşlar Leyla'yı kanlar içinde Elinde günlüğü kesik bilekleri Umudunu kestiği bir yaşam cizmiş yapraklara Kanatsiz martilar yüzsüz korkuluklar Koparmiş birkaç sayfayi son bir söz sadece Şöyle yazmiş Artık kapkara, İzmir kapkara Leyla huzurunu buldu on beş yaşında Adina bir şarki var artık Leyla... Leyla...