Harri, tú meg rannsakar og kennir
Hvørt eg siti ella standi, tú tað veitst
Langt burtur mín ætlan er tær kunn
Hvørt eg gangi ella liggi
Tú tað kannar, tú gjølla veitst um vegir mínar allar
Áður enn orðið er mær á míni tungu
Tú, Harri, tað kennir til fulnar
Fyri aftan, fyri framman ert tú um meg
Og hond tína hevur á meg tú lagt
Tað er mær ov undurfult at skilja
Ov høgt, eg eri ei fyri tí førur
Hvar skal eg fara frá anda tínum
Hvar skal eg flýggja frá ásjón tíni
Stígi eg til himna upp, tá ert tú har
Reiði eg í helheimi legu mína, sí, tú ert har
Áður enn orðið er mær á míni tungu
Tú, Harri, tað kennir til fulnar
Fyri aftan, fyri framman ert tú um meg
Og hond tína hevur á meg tú lagt
Tað er mær ov undurfult at skilja
Ov høgt, eg eri ei fyri tí førur
Um eg sigi: Myrkrið meg hylji
Og ljósið íkring meg verði nátt
Tá er tó myrkrið tær ikki ov myrkt
Og náttin er klár eins og dagur
Áður enn orðið er mær á míni tungu
Tú, Harri, tað kennir til fulnar
Fyri aftan, fyri framman ert tú um meg
Og hond tína hevur á meg tú lagt
Tað er mær ov undurfult at skilja
Ov høgt, eg eri ei fyri tí førur
Kanna meg, Guð og kenn mítt hjarta
Rannsaka meg og kenn mína hugsan
Vita, um eg gangi á glatunarvegi
Og leið meg hin æviga vegin!