De morgen was koud en de zeilen stonden strak
De wind blies de schepen vooruit met gemak
Hun vaderland uit zicht, op de horizon gericht
Een noord-oostelijke doorvaart door middernachtzon verlicht
Twee schepen, één doel
Een hartslag vol macht
Het vuur der ontdekking
Gaf hun zielen de kracht
Die nodig was om de koude zeeën te doorvaren
En eiland na eiland zonder angst of genade
Voor de wezens die het koude noorden bewoonden
En voor niets of niemand angst zouden tonen
Een reis door de zeeën koud en verlaten
Rijkdom of dood in de eeuwige leegte
Ze voeren...
Gehuld in sluiers van mist verschenen ze aan de horizon
Witte zwanen, koud als ijs
Maar wat even leek op een teken van leven
Was een voorbode van de nachtmerrie die zou komen:
Barentsz zag hoe de bemanning versteld stond
Deze zwanen van ijs vormden langzaam ondoordringbare velden
IJsschotsen van hoog uit het noorden
Een stille bedreiging die alles zou kunnen vermoorden
Één foute zet, en alles was verloren
Met geduld en moed stuurde Barentsz verder richting het noorden
De wind sprak van landen, koud en onbewoond
Waar een gelukkige sterveling met een snelle dood zou worden beloond
Door de witte klauwen van het einde
Die ze van de eeuwige eenzaamheid en kou zouden bevrijden
Verder, verder reisden ze
De zon ging al lang niet meer onder
Verder, verder naar het noorden
Verder, verder naar het onbekende
Verder, verder voeren ze
Mist hing rond de zeilen en het dek
Verder, verder naar het onbekende
Dood en overwinning hand in hand
De mist week opzij en wat leek op land verscheen in de verte
Grimmige bergen gehuld in sluiers van koude nevel