Na een hevige strijd bereikte Barentsz eindelijk de oranje eilanden
En aanschouwde hij een koninkrijk van bevroren glorie
Er was geen warmte meer aan boord van het schip
Geen vogels op de klippen van het eiland
Geen ijsberenjacht hield de bemanning meer tevreden
Alles in het noorden bestond uit ijs
De zee was daar bevroren, koud en grijs
Ook richting het oosten konden ze niet gaan
En daarmee was hun laatste hoop op een ijsvrije Karazee vergaan
Ze besloten richting het zuiden te gaan en langs de kust te reizen
Door een aantal ijsvrije baaien te varen, steeds verder van het ijs vandaan
Zodat ze vanuit het zuiden naar het oosten konden sturen
En hun schip zo zouden bevrijden uit deze gevangenis van eindeloze ijzige muren
Wat ze ook probeerden, de wind blies ze terug
Het ijs kwam dichterbij en leek alles te blokkeren
De tijd begon te dringen, de zee lag niet meer open
Een terugreis onvermijdelijk, de zomer afgelopen
Het water om ze heen begon nu te bevriezen
Langzaam werd het duidelijk dat ze zouden verliezen
In hun strijd tegen de winter en de klauwen van het ijs
Het eiland trok ze naar zich toe en verwelkomde ze in zijn paleis
Van eeuwige dood en eeuwige kou
Een overweldigend aanzicht, zo beangstigend en grauw
In de verte klonk een grommend geluid
Zo angstaanjagend, het kroop onder hun huid
En werd gevolgd door een stilte die uit het niets was verschenen
Het geluid van de golven en zee was plotseling verdwenen
Ze voelden zich zo angstig, zo verloren
Hun schelle stemmen waren het enige wat ze nog konden horen
Maar toen klonk het geluid opnieuw, een valse symfonie
Een dode stem van angst en pijn zong zijn melodie
En echode over het landschap dat nu wit geworden was
Alles was nu van ijs, glinsterend als glas