Met trillende ledematen zaten ze om het vuur
Maar het genot van de warmte was slechts van korte duur
Want de kou kroop over hun schouders en hun ruggengraten
En vertelden hen hoe alle hoop hun zou verlaten
Met blauwe plekken rond hun gewrichten staarden de mannen vanuit hun kooien
Naar hoe de houten muren langzaam veranderden in tralies van ijs
In een zelfgemaakte gevangenis
Zaten ze opgesloten en verlaten
Scheurbuik en uitputting
Verslonden de zwakken langzaam van binnenuit
Terwijl de duisternis zich als een sluier over ieder object had geworpen
Verscheen er vanuit het niets een rood licht aan de sterrenhemel
De lente kwam nog lang niet en de kou bleef persistent
En ook al waren ze aan bevroren ledematen inmiddels wel gewend
Was hun afnemende hoeveelheid brandstof een verontrustend feit
En een voorbode van een onmenselijk zware strijd
Met sleden naar de kusten op bevroren voeten
Met trillende benen zouden ze de koude wind opnieuw begroeten
Onder een illusionaire zon, tussen leven en dood
Sleepten ze opnieuw de stammen zwaar en groot
Met bevroren vingers trokken ze de sleden
En trok de kou ze stap voor stap verder naar beneden
Maar hun vermoeide ogen hadden zich gericht
Op het in de verte brandende rode licht