Hij staat voor het raam Met een gebroken witten hemd aan Gebroken wit haar En een gebroken hart Hij staart naar de maan Houd de blik maar laat ook hem gaan Met de zoveelste snik voor haar Voor het eerst gebroken en apart Hij voelt zich kwaad Hij had eerstes moeten gaan Het had niet zo mogen gebeuren Dat hij alleen hier kwam te staan Haar nacht gewaad Nog steeds niet weggegooid Het is zo gemakkelijk om te treuren Maar dat deed Zij Nooit Dus ook hij, slikt zijn lach niet in Dus ook hij, ziet dit als een nieuw begin Dus ook hij, weet dat zij daar op hem wacht Ook al weet hij goed genoeg dat er niemand naast hem slaapt vannacht Een overvloed aan goeie intentie Zijn ogen doen het nog goed, wel last van groeiende dementie Maar er zijn een paar dingen die nooit uit zijn hoofd zullen verdwijnen Zoals bijvoorbeeld het beeld van het staren van haar ogen in de zijne En zoals het verdwijnen op reis, het varen in de Seine rond Parijs Het waaien van haar hemels heilige haren, eerst blond en dan grijs Maar altijd even stralend altijd even mooi en hoe dan ook de kleur Had het voor 73 jaar lang elke dag die zelfde zalige geur Maar de stralende haren waren niks tegenover haar stralende lach Waar hij na al die jaren in zijn dromen nog altijd in verdwalen mag Zichzelf belonen met een lieve fictieve zoen om in weg te glippen Het is als thuiskomen bij het proeven van die smaak van haar lippen Zonder geluid door de ruit van de slaapkamer bij haar stiefvader thuis Maar het luid geluid van de ruit die sluit maakt dat j'hem lieft niet vaker kruist Maar het is het toch waard want nu ligt hij hier bij haar liever daar ontwaken in de morgen Met de steunende stem van haar die aankaart, maak je maar geen zorgen En het gevoel dan naderhand dat zijn hand in haar hand is aanbeland Tis interessant want als hij haar voelt zet hij zijn verstand weer aan de kant Hij lacht haar aan laat zijn hand gaan naar de dame die naast hem ligt Met het zachtjesaan verplaatsen van zijn hand van aan haar heup tot aan haar gezicht Maar nu is ze weg Hij neemt even heel diep adem Neemt een slok van zijn likeur En neemt de foto van Parijs van de koelkastdeur Nu is het voor echt Afscheid nemen van een zo groot deel van hem Maar de smaak de geur de tast het zich de stem Houd hij voor altijd dicht bij hem Toch is hij zich kwaad Hij had eerstes moeten gaan Het had niet zo mogen gebeuren Dat hij alleen hier kwam te staan Haar nacht gewaad Nog steeds niet weggegooid Het is zo ge makkelijk om te treuren Maar dat deed zij nooit Dus ook hij, slikt zijn lach niet in Dus ook hij, ziet dit als een nieuw begin Dus ook hij, weet dat zij daar op hem wacht Ook al weet hij goed genoeg dat er niemand naast hem slaapt vannacht Toch weet hij goed genoeg, dat ze vanuit de hemel terug naar hem lacht