Հիմա հասկացա, կարևորը կանգառն է:
Ճանապարհը' միայն կետերի միացում:
Շնչում է դեմքիդ քրտնած կայարանը,
Մեզ կուլ է տալիս և դուրս շպրտում:
Սեղմված են իրար դատարկ ճամպրուկները,
Յուղոտ բաժակները' սեղանին դողում,
Իրարից զզված ուղեւորները,
Ինչ որ անիմաստ ստեր են փչում:
Ճանապարհը քո ընթացող խաբկանքն է,
Առջևում' միայն անհայտություն:
Երբ քո փողոցից մարդիք վերանում են,
Դու փնտրիր նրանց ուրիշ քաղաքում:
Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ կախում ես մեխից,
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:
Քո ճամպրուկն էլ, խենթ, ջութակի պատյանն է:
Քեզ ճանապարհին ոչ ոք չի սպասում:
Որոնում ես այն կապույտ քաղաքը,
Որտեղ երազները չեն գողանում:
Դու հիմա հասկացար,
կարևորը կանգառն է,
Ճանապարհը' երկու կետերի միացում:
Անշարժությունից զզված ընթանում ես,
Քաղաքից քաղաք, ուր քեզ չեն սպասում:
Պառկած ես անշարժ փայտե մահիճին' դողալով ցրտից:
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից:
Դու հիմա հասկացար, կարևորը կանգառն է,
Ճանապարհը' երկու անհայտի միացում:
Շնչում է դեմքիդ քրտնած կայարանը,
Մեզ դուրս է նետում, ետ չի ընդունում:
Երգն էլ, մի տեսակ, կետերի միացում է,
Խոսքերը' կցած իրարու գնացքներ,
Բեմն էլ անձրևոտ դատարկ կայարան է'
Ուր ջութակը քո' հարբած ուղեւոր:
Անցյալը ճզմած քո լաթերի մեջ կախում ես մեխից,
Հե՜յ, ու՞ր պիտի փախչես ինքդ քեզանից: