Ανησυχώ για τα κενά.
Αυτά, μεταξύ των λέξεων.
Ανησυχώ για τα κενά μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Τα κενά ανάμεσα στα δόντια των ανθρώπων.
Ανησυχώ για το κενό του τηλεφωνητή μετά το χαρακτηριστικό ήχο.
Το κενό που υπάρχει ανάμεσα στα δύο πόδια.
Αυτό, που όσο κι αν τα ενώσεις, μένει.
Ανησυχώ για το κενό που πρέπει να αφήσω στο γράμμα.
Και πριν το Με αγάπη...
Ανησυχώ για τα κενά αέρος.
Στα αεροπλάνα,
Στα σακουλάκια με τα πατατάκια,
Στο στομάχι μου.
Ό,τι έχει κενό θελω να το καλύψω με μανία.
Να φτιάξω το παζλ σε μια νύχτα.
Να σφηνώσω κάτι ανάμεσα απ' τα δόντια σου.
Να φάω μέχρι τα μπούτια μου να χαϊδεύονται μεταξύ τους.
Μέχρι το στομάχι μου να πάψει να είναι ένα μπαλόνι
Γεμάτο ατελείωτα ουφ.
Θέλω να πέσω με φόρα
Και να καλύψω το κενό.
Αυτό, ανάμεσα στον συρμό και την αποβάθρα.
Έχω τραβήξει γραμμές και κύκλους σε όλα τα λευκά σημεία του χαρτιού.
Έτσι ώστε όλα να ακουμπάνε κάπου.
Τώρα επιτέλους,
Για πρώτη φορά,
Δεν υπάρχει κανένα ανεκμετάλλευτο κενό σημείο.
Πέρασε ο καιρός.
Με βρίσκεις μερικούς μήνες μετά.
Ειμαι γεμάτη από συμπιεσμένες αχρείαστες πληροφορίες
Που κούμπωσαν τυχαία.
Χωρίς κανένα συναισθηματικό κριτήριο.
Μόνο και μόνο,
Για να αισθανθούν τα κενά μου
Κάλυψη, ασφάλεια και ολοκλήρωση.
Κι όμως,
Είναι πάντα τόσο άβολο το ταίριασμα αυτό,
Που σε πιέζει αντί να σε ολοκληρώνει.
Και σε πνίγει.
Και σε σφίγγει από παντού.
Μέχρι που σκάει.
Και σπάνε με την έκρηξη
Όλες οι σφήνες,
Μπας και πάρεις ανάσα.
Και παίρνεις.
Και τα ουφ
Γίνονται αχ
Ανησυχώ για το λάθος κομμάτι
Που σφήνωσε στο μονόχρωμο παζλ
Και αντί να το βρω,
Τεμπέλιασα,
Του έβαλα μια κορνίζα
Και το κρέμασα στον τοίχο.