Κάποτε είχαμε τον κόσμο όλο στα πόδια μας
Και τον κλωτσούσαμε στα μούτρα με τις μπότες μας
Μα αυτός σηκώθηκε και έκοψε τη φόρα μας
Έγινε ο πόνος μας μινόρε μες στις νότες μας
Κάποτε νιώθαμε στρατιές μες στο κεφάλι μας
Σα μια γροθιά μέσα σε φανταστικά οδοφράγματα
Ίσως πάλι πολεμούσαμε φαντάσματα
Και κανείς δεν ασχολείται με την πάρτη μας
Κάθε σκέψη στο μυαλό είναι αλάτι στις πληγές
Μια ατέλειωτη ανάμνηση από αθώες εποχές
Μα εγώ απόψε ως το ξημέρωμα ξαναζώντας τα παλιά
Τίποτα δεν άλλαξε, πέρα από μας
Κάποτε οι μέρες μας κυλούσανε ανέμελα
Αλητάκια με φωτιές μέσα στα βλέμματα
Φτηνό ποτό και στις τσέπες μόνο κέρματα
Τον κόσμο θέλαμε να κάψουμε συθέμελα
Κάποτε νιώθαμε τους δίπλα σα φαμίλια μας
Μα ένας ένας αποδείξαν πως δεν άξιζαν
Μόνο οι καλύτεροι στο τέλος τα κατάφεραν
Μα αυτά τα αδέρφια θα 'ναι εκεί ως την κηδεία μας
Κάθε σκέψη στο μυαλό είναι αλάτι στις πληγές
Μια ατέλειωτη ανάμνηση από αθώες εποχές
Μα εγώ απόψε ως το ξημέρωμα ξαναζώντας τα παλιά
Τίποτα δεν άλλαξε, πέρα από μας