Άκουσα κάπου ότι δεν υπάρχουν τέρατα
Mονάχα άνθρωποι απλοί, κανονικοί
Απλά καμιά φορά ξεφεύγουνε κι αυτοί
Mε μόνο κίνητρο τα υλικά συμφέροντα
Και δε σ' αρέσουνε οι λέξεις που επέλεξα
Λες κι η αλήθεια είχε ποτέ αισθητική
Και απαιτείς να μην είμαστε γραφικοί
Αλλά γιατί
Δε γράφω εγώ για να εκφραστείς εσύ
Τέρατα είναι ο πατέρας κι η μαμά σου
Και εν δυνάμει ένα τέρας είσαι εσύ
Τέρατα είναι η απάθεια κι η σιωπή
Για όλα αυτά που γίνονται τόσα χρόνια μπροστά σου
Μην απορείς που ζεις σε ένα κύκλο φαύλο
Κανένα τέρας δε πρόκειται να νοιαστεί
Ήταν μεσάνυχτα κι είχε ήδη κοιμηθεί
Όταν σκουλήκια μαχαιρώνατε τον Παύλο
Το τέρας πια κοιτάζει τη δουλειά του
Δεν το ξαφνιάζει τ' άκουσμα του επόμενου θανάτου
Ό,τι ήτανε να μάθει το'χει μάθει
Τώρα απλά θα περιμένει και εκείνο τη σειρά του
Θα βγαίνει, θα τα σπάει, θα τσουγκράει στην υγειά του
Θα ψηφίζει για να φύγουνε οι ξένοι
Απο τη γαμημένη γειτονιά του
Θα δέρνει τη γυναίκα του
Αφού έχει κουμπώσει πριν τα αγχολυτικά του
Θα παινεύεται πως πέτυχε το κωλοσύστημα του
Μαγαζί, σπίτι δικά του
Τά 'χτισε με ιδρώτα και με το αίμα του πάτου
Γαμώτο θα υπάρχει ένας άλλος κόσμος κάπου
Εκεί που οι ποιητές δε θα γίνονται γραφικοί
Δε θα γράφουνε για θάνατο, μα μόνο για ζωή
Και θα 'ναι η ποίηση γιορτή κι όχι κηδεία
Κι οι άνθρωποι θα 'ν' άνθρωποι κι όχι άγρια θηρία