Frosin jörðin brakar undir fótum mínum, Mitt kalda stolt brennur í hjarta mínu Og fornir andar reika hér um undir jökli Eins og skuggar fortíðar sem dó, en lifir þó. Þeir eru bergmál fjallana, Eins og viðkvæm sumarblóm á kaldri vetrar nóttu Visna þeir, visna þeir og deyja. Þeir eru vetrarins dauðu sumarblóm, á leiði þeirra ég frostrósir lagði. En þögnin boðar dauða minn. Kom ég hingað til að deyja? Hér þar sem sólin er köld Og auðnin endalaus, Hér undir jökli þar sem fornir andar reika, Hér á ég heima Og hér vil ég deyja.