Chciałbym Ci powiedzieć, że to wszystko ma sens
Że warto biec i że oszukasz śmierć,
Że świat jest tłem, a Ty jesteś malarzem
I kiedy tylko chcesz to stajesz przed stelażem
Że nie stracisz marzeń, bo są wieczne.
Chciałbym Ci powiedzieć, że spotkasz swoje szczęście
Już jutro, gdy wzejdzie słońce i połączy w jedność
Dwie dusze - tą smutną i tą piękną.
I że odzyskasz pewność, bo nadzieja w nas
Nie umiera nigdy wewnątrz jak czas.
Chciałbym Ci powiedzieć, że świat się odwdzięczy
I znajdziemy skarby gdzieś na krańcu tęczy
I znikną z pamięci te złe chwile
I lęk odejdzie z nimi dając Ci siłę
I ból minie, niosąc radość w zamian --
-- Wybacz kochana, że nie umiem kłamać.
Nieważne co się zdarzy
Mam w sobie te obrazy
Pozwalasz mi wciąż marzyć, że może pięknie być
Nadzieja wciąż się tli
Więc lepiej nie mów nic
Bo czasem słowa mogą zniszczyć wszystko.
Chciałbym Ci powiedzieć miła tylko milion słów
I będę kłamać naiwną pięciolinią wśród nut
Spadać w dół i palcem linie układać w łuk Twych ust
Jak Mona Lisa udawać znów uśmiech.
Na życia płótnie obrazach
Zastanawiać się w kółko jak okrutnym jest malarz
Kreacja zalana na żółto, dramat
A może to wulkan, wystarczy wybuchnąć, my to lawa.
Chciałbym tylko porozmawiać, milcząc szeptać, krzycząc: "Dramat!"
Ale mogę przestać słyszeć śmiara.
Idioto wyjdź stąd, pomyliła Ci się sala
Ale to samo kino, to sam byłeś tu, jesteś sama
Lawa? Jeśli tak, spłynę w oceanach
I stworzę przyczynę by powstała skała.
Chciałbym powiedzieć Ci tyle ile sama byś chciała usłyszeć
I będę kłamać byś zrozumiała różnicę.
Nieważne co się zdarzy
Mam w sobie te obrazy
Pozwalasz mi wciąż marzyć, że może pięknie być
Nadzieja wciąż się tli
Więc lepiej nie mów nic
Bo czasem słowa mogą zniszczyć wszystko.