1.
Mówili mi ludzie, że jestem ślepcem, bo mijam szanse które niesie mi życie.
I patrzę na nich tak obojętnie jakbym skrywał wewnątrz tajemnicę.
Mówiłem im że spojrzenie jest względne, i ze patrzeć nie zawsze znaczy widzieć.
I że mogą zawiązać mi na oczach wstęgę, bo dobrze wiem dokąd idę.
Widziałem znaki na niebie i ziemi, mówiły; obudź w sobie gniew by coś zmienić!
Ludzie promieni pragną, boją się mrozu, idąc przez bagno ciągle ufają Bogu.
Szukają swobód, wygód, ciepła, sensu, w obliczu klęsk tu często stojąc w miejscu padają, zarzucając szczęściu kłamstwo.
I tępo patrząc w przeszłość wierzą w banknot.
Co jest prawdą powiedz, czym jest wiara?
Którą z nagród da realizacja starań?
I jaka czeka kara za odrzucanie świątyń?
I co czyni Cię dobrym, a co złym?
Jakie poglądy czynią Cię gorszym?
Powiedz co jest w nas, co mimo okrucieństwa wciąż każe nam przetrwać.
I szukać piękna na ślepo mimo wszystko, bo rany się zasklepią, a łzy kiedyś wyschną, rozumiesz?!
Widziałem znaki, na ziemi i niebie, mówiły; musisz być pewien, gdy reszta nie wie!
Mówiły; ty musisz wiedzieć, ty musisz unieść, musisz nieść nadzieję zgubionym w tłumie.
Musisz rozumieć, empatia to dar, twoja pasja to czar, to najtwardsza ze skał.
Ludzie wierzą w żal, jakby był stworzycielem, stawiają ceny ponad cele, gniotąc intelekt.
Mówią; niewiele potrzeba do szczęścia im, lecz zgubili idee w pogoni za trofeami.
I często zostają sami z tą sinusoidą, wybierając bojkot niezależnie dokąd dojdą i nim to pojmą, to znikną gdzieś pomiędzy ideową wojną, a pędem do pieniędzy.
Mimo, że gubią sens w tym, ciągle pragną, bo więzy kiedyś pękną, a mury upadną, rozumiesz?!
Widziałem znaki na niebie i ziemi, obudź w sobie gniew by coś zmienić.
Musisz nie-nie-nieść nadzieję, a mury upadną.
Widziałem znaki na ziemi i niebie, musisz unieść.
Pomimo wszystko.
Bo rany się zasklepią, a łzy kiedyś wyschną, rozumiesz?