Een klein eiland aan de Noordzee
Een zandplaat op het wad
De wind die houdt me uit mijn slaap
Als hij gierend buiten huilt.
Het stuifzand 's nachts zijn gang gaat
De zee woest golven loslaat
Dan schreeuwt mijn hart verliefd uit, terecht
Kan ik mijn vrijheid goed omschrijven
Volg ik mijn gevoel genoeg gezegd?
Tegen de waardes die ik naleef
Of is mijn geweten zo lek als een zeef?
Doe ik net alsof ik blij ben?
Zeg ik niets en leef
Romanticus uit een film
Die niet alles zegt, terecht?
Ik moet wel door en door verwend zijn
Om hier te mogen wonen
Met het eiland iedere morgen weer
Als een liedje met een mooi refrein
Ik moet wel door en door verwend zijn,
Door en door verwend zijn.
Om hier te mogen wonen.
Zomaar een ontmoeting, Zomaar een mooie blik
Zullen we samen gaan beleven, Doe jij wat ik zeg
Niemand die me tegenhoudt, Als ik jou tegenkom
Voor een ander geen wonder, Voor mijn Terschelling in de zon
Hoe ver zijn hier mijn grenzen
Dichtbij mijn geluk
Het water mij nooit tegenhoudt
Maar zorgt voor mijn behoud
Geen verre reizen naar het niks
Geen spotgoedkope stoelen
Met vaak verveelde smoelen, terecht.
Refrein
Waarom zou ik weggaan naar een ander rijk bestaan?
Heb ik tijd om na te denken, mijn gedachten niet bestaan
Is er zoveel meer te voelen, waarvan ik nog niets weet
Is dat alles echt belangrijk, zou ik me daardoor laten gaan
Elke stap die ik hier maakte, het gevoel dat ik hier heb,
Ergens anders nooit ervaren, door geen plek te evenaren.
Refrein