میلرزه تصویر شکستت
داری زیر آب می رقصی با یه لبخند یا
من دوباره دستور نخوردم
دویست میلی سبز و قرمز بی مذهب
دل من تنگ آینه است، من و من
چه حرف هایی که نداشتن
تو چشم من نماد قدرتی هنوز
همون که میگه جنگ جنگ، نباختن
من دیوونه رو کشیدن به زیر
توی فرشته رو چرا بستن به تخت
تو توو اتاق من چیکار می کنی اصلا
چشاتو باز کن دوباره لبخند بزن
منو که هر روز میبرن بهم برق می زنن
خوشبحال اونایی که میرن بیرون
از طبیعت دوباره وقت میخرن
یه راهروی وحشت با یارشون فاصله نیست
دست تکون نمیدن تو خیالاتشون به هم
کی میگه قاتل آدم ها خاطره نیست
تو کدوم مسیر زوال یار بی نقاب من
یکی جیغ می کشه تو سرم
سوراخ میشه بدنم
اینا که اسیرم کردن نمیفهمن من مشکل دارم با بودنم
به من چه تو مشکل نداری
به من چه اگه دردت نمیاد
به من چه اگه لغزش نمی خوای
بیست و هشت رفت بیست و نه رفت
من موندم و الفبایی که بیزار از منه
یه صدا از توی آینه ها بیدارم کرد
دیدم ناخونم میکشید رو دیوارا نقشتو
از سقف اتاقم صدای خاموشی میچکید
میوفتاد روی زمین و زخمی میشد پرمون
یه امر طبیعی بعد دعوا و جنگ پنجره
و باد بی پرده که به تخت بستنشون
شدم محو خنده ی بلند زنبق کور
توی گلدون کوتاه به دنبال مذهب نور
تا رشد کنه خورشیدو پیدا کنه پشت سایه بون
شرم سار از آفتابی که یخ زده بود
منِ دیوونه تو خودم کشیده حبس
با این حال این روپوش لعنتی کشوند به بند منو
بزا آسمون تو بمونه
یکم دیگه روی شهر من تو این زندون تنگ
من تورو میبینم یا ساختمت تو ذهن
اگه آره که خودمو کی ساخته توی ذهنش
شاید همش توهم قرصای زشته
که حاصلش همین جهان خالی از عشقه
اما یکی تو اتاق رو به هست که
شبیه اینایی که فرو میکنن سرنگ نسیت
اونم مثه من به دوش می کشه رنج
از توی آیینه میبینم وصل میکنم برق بهش