ای که به خشکی لبات؛ دریا توسل می کند
موندم چجوری داغتو دنیا تحمل میکنه
دنیا تحمل میکنه
سروی که تنها شاهده؛ این برگ ریزونه منم
کوهی که میخواد پاشه و دیگه نمیتونه منم...
گرم طوافن تا غروب؛ سرنیزه ها دور سرت(۲)
وقت نماز تیرها
سجاده میشه پیکرت(۲)
این موج که روی تنت؛ با گریه میریزه منم
زخمات لب وا میکنه
هر بار بوسه میزنم(۲)
با اه شونه میکشم؛ زلف پریشون تورو
با اشک روشن میکنم؛ شام غریبون تورو
تو کشته اشکی و من؛ یک چشم بارونم برات
دیدم که گریه میکنه گرگ بیابونم برات
دیده میون موج خون؛ دریای احساسم تورو
ای آشناتر از همه؛ حق میدی نشناسم تورو
زخمت بهم میگه بمون؛ چشمت بهم میگه برو
سنگم بباره از آسمون؛
تنها نمیذارم تورو(۲)
با آه شونه میکشم؛ زلف پریشئون تو رو
با اشک روشن میکنم شام غریبون تو رو
حسین واااای وااااااای
حسین واااای وااااااای
تنت به زمین سرت به سنان سلام الله علیک ایها العطشان
پر از غم تو زمین و زمان
سلام الله علیک ایها العریان
مرمل به دمادر خاک صحرایی حسین من
چرا ای تشنه لب بی یار و تنهایی
حسین من
حسین واااای وااااااای
حسین واااای وااااااای
حسین واااای وااااااای
قافله سالار من
کجایی ای دوای دردم
پی تو هرکجا میگردم
تورو تو قتلگاه گم کردم
ای بدن صد پاره
رو خاک داغ این صحرایی
چرا مقطع الاعضایی
بگو کجا برم تنهایی