Parçalıyor Kulak zarlarımı Mekanik bir çığlık Çıldırmış gözler etrafta Hava ağırlaşıyor Göz yuvalarımda karıncalar Beynimde düzensiz bir seğirme Kafatasım zorlanıyor Yaşamın damarlarına sızıyorum ona hükmediyorum Saf korkuyla tek vücut sonsuz acı içerisinde haz arıyorum Karanlığın kusursuzluğunda çözülürken çekilmiş ve çekilecek tüm ızdırap Gözlerimi kapatıyorum Dağılıp sonsuzluğa karışan bedenim yükselirken diplere Sonlu ve sonsuz benim En başında ve en sonunda bana öğretilen tek şey korkuysa Ben korkmuyorum Toz toprak ve pis nefesin Tam kafamın içinde Ilık ve akışkan bir maske yüzümde Gözlerindeki yansıma Güç veriyor bedenime Deşiyor parmaklarım Derini bir poşet gibi Aaaaeeğğğh