Παραδομένος για καιρό σε κάποιο όνειρο τρελό, κόντευα να ξεχάσω Την ομορφιά που είχα πει πως δεν θα ξέχναγα, γιατί Ήτανε η δικιά σου Στην αυλή κάποιας κυρίας Αρετής ή ευτυχίας Έπεφτε λοξά το φως Κι είχαν γίνει κάτι σκύλοι Οι καλύτεροι μου φίλοι και ο ήλιος αδελφός Τσαλακωμένος ουρανός Ο κάμπος μελαγχολικός μα κάπου εκεί στο βάθος Μια ηλιαχτίδα μαχαιριά Κάποιου άλλου κόσμου τα κλειδιά φώτισε, κατά λάθος Στην αυλή κάποιας κυρίας Αρετής ή ευτυχίας Έπεφτε λοξά το φως Κι είχαν γίνει κάτι γρίλιες οι καλύτερες μου φίλες και ο ήλιος αδελφός Παραδομένος για καιρό σε κάποιο όνειρο τρελό κόντευα να ξεχάσω την ομορφιά, που είχα πει πως δεν θα ξέχναγα, γιατί ήτανε η δικιά σου