Compañeiro vou á guerra, Que me levan obrigado. As cousas que deixei abertas Gardádemas con coidado. Non sexa que algo se perda Cando a miña vida corten, Que quero ter cando morra As miñas cousas en orde. Non teño máis que decivos, Son cousas moi complicadas. Non falan máis que da patria, E diso non comprendo nada. Comprendo que son moi pobre, Que mil penurias soporto; Comprendo que hoxe estou vivo E maña estou morto. Dille á miña vella Antonia, Que non puiden despedirme, E que esqueza a cerimonia De darmee un bico antes de irme. Pois vou en primeira fila, Que son o máis ignorante, E o xefe quedou na casa Para recrutar os que falten.