A onde fuxir? A onde escapar?
Onde encontrar un resto de cordura?
E a quen podemos apelar?
Para esixir o final da tortura?
Cando é o momento de cargar
E disparar?
Decisión miña ou súa?
E hai outra forma de operar
Compatíbel coa cultura?
Como aferrarse á opinión
De que a palabra é o misil pertinente?
Como facer que a ilusión
Teña cabida no presente?
E de que nos serve a indelección
En corpos que non teñen sangue quente?
E cando foi que a outra versión
Abandonou o continente?
Como podemos descolar
As bocas que precintou a desidia?
Pódese aínda recuar,
Ou hai que crer no imperio da impericia?
E a acción en filme de Van Danme,
A voz fuxiu de viaxe con Alicia
E hai que avivar o ben moral
Co entusiasmo da milicia
Co entusiasmo da milicia
E co entusiasmo da milicia
E co poder da diversión,
Coa fondura da caricia.
E co abrazo da elección,
Coa esixencia de ledicia,
Co orgullo da paixón,
Co sorriso ante a malicia.
E por quen pedir? Por quen loitar?
Cal é, de certo, un alma imprescindíbel?
Con quen debemos negociar,
A importancia do rendíbel?
Onde podemos ir buscar?
O denodo da mente redutíbel?
E segue a existir o talismán
Que nos une ao invisíbel?
Como sabemos se a función
Substituíu a vida para sempre?
Se hai na seguinte xeración
Un pesticida que borre o evidente?
Xa sen marxe de actuación,
Sen fruito para a semente.
Ante a inminencia da detonación
Hai que deixar ver os dentes,
Hai que deixar ver os dentes
E hai que deixar ver os dentes
E opoñerse á extinción,
Bombear o sangue quente
E encomendarse á submisión,
Desafiar o decadente
Co amparo do bastión,
Coa ousadía da valente
Co entusiasmo da milicia
E co entusiasmo da milicia
E co poder da diversión,
Coa fondura da caricia.
E co abrazo da elección,
Coa esixencia de ledicia,
Co orgullo da paixón,
Co cagarse na inmundicia
Co sorriso ante a malicia
Co sorriso ante a malicia
Co sorriso ante a malicia
Co sorriso ante a malicia,
Co sorriso ante a malicia...