Que veña o sono a levarme A un paraíso Sen santos nin gardiáns nin purgatorio Que sexa eu quen decida o que é ilusorio Que o traidor non se esconda tras o aviso Que a soidade me baste Que non carcoma A ausencia penetrante á miña vida Que non me dea tanto por vencida Que non sexa un segundo unha deshora Para exiliar a peste Das lúas suicidas Para encher os ocos das pegadas Das urxentes despedidas Para poder seguir cantando Cando ansío unha saída Para tronzar os valos Das rúas prohibidas Que suba o todo o que baixa Redito incluído Que o pague quen se nutre da miseria Que só sexa razón raíña eterna Que abdique do seu trono o prexuizo E que non se acumulen as crueis demoras Os vertes en sumarte ás melodias As caras con olleiras, as desidias As tardes de tristuras triunfadoras Para exiliar a peste Das lúas suicidas Para encher os ocos das pegadas Das urxentes despedidas Para poder seguir cantando Cando ansío unha saída Para tronzar os valos Das rúas prohibidas Para exiliar a peste Das lúas suicidas Para encher os ocos das pegadas Das urxentes despedidas Para poder seguir cantando Cando ansío unha saída Para tronzar os valos Das rúas prohibidas