Na orixe a calor A vida entre as mans A xusta mestura para a lingua adondar Cadriños no pano Brancos e azuis Levedan palabras inzadas de luz Con forza e dozura Amasas o pan Nas puntas dos dedos, torcer e xirar Na codia un refuxio Leveda ó bailar Na casa da avoa o pan ha medrar Bailar a buxaina Cun fío de la Finísimo e forte para o inverno esquivar Tecemos chaquetas Para nos abrigar Do frío e da loita coa masa nas mans Porque somos Penélope A tecer e destecer un idioma Que nos resgarde do frío Para que o inverno non nos ispa de palabras Que non abrase coa súa fame predadora a colleita Que non consiga nunca arrincarnos O lévedo que nos constrúe Que a buxaina siga bailando Medrándose en fonemas Tomando máis e máis bocas