Quizás non me vexas chorar
A través dos teus ollos
Porque as bágoas que brotan
Non che deixan ver os meus.
Inda hoxe non sei se se trata
Dun soño ou realidade
Ou máis de pesadelo
Na fonda escuridade do camiño
Do campo até a cidade
O mesmo que a vida me teifou.
Quizá, só todo foi un soño
Quizá, mañán desperte co cantar
Do galo que anuncia un novo día.
E non, non pode ser verdade morrer
Para comezar malviver
A vida que algún día me fará esquecer.
Quizá, non me vexas chorar
A través dos teus ollos
Porque as bágoas que brotan
Non che deixan ver os meus.
O tempo dis que o cura todo,
Iso non é verdade
Feridas incurábeis
En esta sociedade que camiña
A morte e a crueldade
A mesma que a vida me levou.
Quizá, só todo foi un soño
Quizá, mañán desperte co cantar
Do galo que anuncia un novo día.
E non, non pode ser verdade morrer,
Para comezar malviver
A vida que algún día me fará esquecer.
(Parte 3)
Quizá, non me vexas chorar
A través dos teus ollos
Porque as bágoas que brotan
Non che deixan ver os meus.
Esperto e aínda non esquezo
A amarga soidade,
Pasiva compañeira
Da viaxe de saudade
Que me leva da morte á liberdade
A vida que nunca máis voltou
Quizá, só todo foi un soño
Quizá, mañán desperte co cantar
Do galo que anuncia un novo día.
E non, non pode ser verdade morrer,
Para comezar malviver
A vida que algún día me fará esquecer.