Όπου κι αν κοιτάξω, βλέπω πλέον το σπίτι μου Mε τα φώτα σβησμένα Mε τη πόρτα κλειστή και σπασμένο το τζάμι ϴάνατο μου θυμίζει Κι εσύ να βρίσκεσαι μέσα στο μικρό σου δωμάτιο Ανίκανος να δεχθείς, ανίκανος να αγαπήσεις Tον καινούριο τους κόσμο Εδώ που οι άνδρες δακρύζουν Και λιγοστεύουν τα δάκρυα Λιγοστεύουν οι ανάσες Και κάθε μέρα μαζί τους λιγοστεύω κι εγώ Και περισσεύουμε μόνοι Μέσα στις τόσες χιλιάδες Χιλιάδες λέξεις που δε πρόλαβα να σου πω Και κάθε μια συλλαβίζω λιγο πριν κοιμηθώ ♪ Μέσα σε αυτό το σπίτι Άνθρωπο δε γνώρισα Μήτε Θεό δε βρήκα Μονάχα πόρτες κλειστές Κι απ' το ταβάνι θηλιές να μου τυλίγουν το σώμα Σα να διασχίζω μια θάλασσα Πάνω σε χάρτινη βάρκα Σε ραγισμένους ουρανούς, με σπασμένα κοχύλια Φτιάχνω φωτιά για να σβήσω Τις διψασμένες μου ανάγκες Για κάθε αγκάθι που κρύβω Στις ματωμένες παλάμες μου Για κάθε φόβο που νίκησα έχασα έναν αδελφό Και τώρα απέμεινα μόνος Με μια ερωμένη που μίσησα Σ' ένα άδειο σπίτι που έχτισα χωρίς ουρανό Για μια μητέρα που με έπλασε λίγο πιο δυνατό