Así che falín un día Camiñiño de San Lois, Todo oprimido de angustia, Todo ardente de pasión, Mentras que ti me escoitabas Depinicando unha frol, Porque eu non vise os teus ollos Que reflrexaban traiciós. "Quixente tanto, meniña Tívenche tan grande amor, Que para mín eras lúa, Branca aurora e craro sol; Auga limpa en fresca fonte, Rosa do xardín de Dios, Alentiño do meu peito, Vida do meu corazón" Dempois que si me dixeches, En proba de teu amor, Décheme un caraveliño Que gardín no corazón. ¡Negro caravel maldito, Que me fireu de dolor! Mais a pasar polo río, ¡o caravel afondou!... "Quixente tanto, meniña Tívenche tan grande amor, Que para mín eras lúa, Branca aurora e craro sol; Auga limpa en fresca fonte, Rosa do xardín de Dios, Alentiño do meu peito, Vida do meu corazón" Tan bo camiño ti leves Como o caravel levou.