De held van de stad, loopt soms op z'n sokken
De lul van de stad maakt niet altijd die brokken
Het is lastig voldoen aan een titel als 'Held van de stad'
Hij heeft nul energie, om z'n vinger te wijzen
Nee niet meer de jongste, z'n haren steeds grijzer
De Held van de stad, de held heeft het even gehad
Bij een barmeid die lekker haar kont en haar plaatjes draait
De Held is er eventjes tussenuit genaaid
Eventjes zitten op die kruk van de Lul van de stad
En de Lul van de stad ziet de Held op zijn plekkie
Zijn bier en zijn peuken, ja, dat is zijn stekkie
Maar hij ziet ook de Held, zijn verdrietige bekkie, en zwijgt
En de Held zegt hardop: "wat moet ik nou man?
Want iedereen vindt er toch wel het zijne van
Wie ben ik dan, om te bepalen wat er wel en niet kan?"
En zo zaten ze daar, even niemand verwijtend
De Held en de Lul, oh zo broederlijk zwijgend
Grijns op hun smoel, want die barmeid, ze draaide maar door
En zorgen, daar heb je morgen weer voor
♪
En zo werden ze vrienden, ongeveer veertig jaar
Samen biljarten, en allebei weinig haar
Om een scheet werd gelachen, en de waarheid verteld aan elkaar
De dag van morgen kwam veel te snel dichterbij
Bril op de neus, zo zaten ze zij aan zij
En ouderdom kroop, en ziekte, puf, steunen, jank, zeik
Luisteren, ho maar, ze wilden beiden gelijk
En zelfs op het sterfbed nog even een flinke bout
De lach en de traan, was hun eeuwige zelfbehoud
"Hee Lul," zei de Held, "we hadden het mooi voor elkaar
Begraaf me morgen maar daar."
En daar stond de Lul, en het graf was verlaten
Veel vrienden gehad, en niks nagelaten
En de regen sloeg zacht op het modderige pad
En hij neuriede zachtjes het lied van de barmeid
Herinnerde zich die belangrijke strijd om de kus van die meid
Nou die had 'ie gehad
En nou won hij alweer van de Held, wie had dat ooit gedacht
Maar het deed hem nog veel meer pijn, dan hij ooit had verwacht
En hij zij: "Ik mis je mijn vriend, vaarwel en rust zacht"