Hver lítur þá hrygð sem eg í hjarta mínu ber? Hver heyrir þau orð sem að deyja á vörum mjer? Ef tárin ekki falla, þau telja enginn má Þó titri þau og logi und harmþrunginni brá Eg elska glaðan anda – ég elska káta lund – Og ánægð hefi' eg lifað svo marga glaða stund En breytilegt er lífið, og lukkan brigðul er: Nú liggur sorgin myrkva svo þungt á huga mjer En lukka! Hvað er lukka, og lán, og gæfa blíð? Að lifa frí af harmi um alla sína tíð? Nei – þá fjötrast hugurinn fast í þessum heim Og fær þá sjaldan vængi er keppa að ljóssins geim Að heyja stríð með hreysti, það helzt minn andi kýs Og horfa stöðugt þangað, sem launin eru vís Og gugna ei þó dimmi og gleðin deyji brott Og geta dulist heiminum – ó, hvað það er gott! Að gleðiboði geng eg – þar glymur kætin há – Þá get ég líka hlegið, svo enginn vita má Hvað hjarta mínu svíður, hvað harmur minn er sár Hvað höfði mínu þrengja hin óburtrunnu tár